... میلش بهوا داری و جذب شکر اوست

امروز اگر گریه گره کرد فغانی

بسیار ازین آبله ها در جگر اوست

... آن رخنه ها که در جگرم از سنان تست

همرنگ خون غبار فغانی رود بباد

زانرو که در هوای رخ ارغوان تست

... آن راکه در سراچه ی دل نور دولت است

اکنون که سبز گشت فغانی کنار کنار کشت

گر باغبان درت نگشاید چه منت است

... بمرد و چاک دامانم ندانست

فغانی مست بود آن شوخ امشب

سخنهای پریشانم ندانست

... جامی که با تو خانه برانداز می گرفت

نه تلخ باده یی تو فغانی که آن حریف

شکر ز دست غیر به صد ناز می گرفت

... نه یار بود که جانش برای یار نسوخت

مخور شراب فغانیو اشک گرم مریز

خمش که بهر دماغت فگار نسوخت

... ورنه چه می شدی دل ما صد خیال داشت

گریان فغانی از تو همین نوبهار نیست

این کهنه ماتمیست که هر ماه و سال داشت

... کسی که شیوه ی رندان ره نشین دانست

قبول داشت فغانی که مقبلش خواندی

تو طعنه کردی و آن ساده آفرین دانست

وقت گلم تمام به آه و فغان گذشت

چون بگذرد خزان که بهارم چنان گذشت ...

... اکنون که عاشق از سر سود و زیان گذشت

فرهاد کار کرد فغانی که از وفا

رسمی چنان نهاد که نتوان ازان گذشت

... بیچاره مبتلای غم و شادی منست

آهت بلند باد فغانی که این چراغ

در منزل ستاره و شان هادی منست

... جایی که ترک سر نبود ترک تاج نیست

این قید هستی تو فغانی بلای تست

بشکن قفس که بر آزاده باج نیست

... نیست چیزی در میان و زحمت بسیار هست

سبحه را بگسل فغانی گر پشیمان گشته ای

کانچه در تسبیح زاهد نیست در زنار هست

... زهریست که در کاسه ی خونین جگرانست

رنگ سخن از خون جگر داد فغانی

این طور عبارت نه طریق دگرانست

... ورنه گل زرد و سرخ در همه گلزار هست

در قدم شمع خویش باش فغانی سپند

زآن که چراغ ترا آفت بسیار هست

... در آبکوچه ی عرفان که راه دین اینست

رحیم ساخت فغانی دل چو سنگ بتان

سرایت نفس و آه آتشین اینست

... من ناتوان تر از همه بودم مرا گرفت

شبها فغانی از اثر عطر دامنت

با آه آتشین ره باد صبا گرفت

... شد زیر زمین پر گهر و خاک همانست

با آنکه جهانسوز بود آه فغانی

در بستر خوابش خس و خاشاک همانست

... زین تلخ گیاهی که ازین شوره زمین خاست

هر بار که شمشیر ترا دید فغانی

آنگونه برآشفت که مویش ز جبین خاست

... هرچند بلا بیش قویتر دل درویش

آنراست فغانی الم و ضعف که بیمست

... هنگامه ییست این که درو غیر لاغ نیست

زین انجمن فغانی دیوانه چون رود

یک لاله چون برنگ تو در هیچ باغ نیست