... می کند خالی بود او مرد دل

جز فغان و ناله دلسوز نیست

در فراق دوست بازآورد دل ...

جانا ز درد عشق تو چون من فغان کنم

از چشمه های چشم جهان خون روان کنم ...

... آتش افتد در درون نه فلک

از فغان سینه سوزان من

سیل ریزد همچو ابر نوبهار ...

... حق وفا که رونما هر نفسی و گر نه خود

بی تو بچرخ میرود آه و فغان عاشقان

بود گمان که عاقبت سربنهم بپای تو ...

... می بسوزد جان و دل یکبارگی بر حال زار

هرکه یکدم بشنود آه و فغان عاشقان

از نعیم و لذت کونین سیر آمد دلش ...

... پیوسته گرچه با دل و جانست یار ما

هر دم ز شوق اوست مرا صد فغان و آه

زان رو مرا به صورت خوبان بود نظر ...

... بشکفت بنفشه در گلستان رخت

دارد همه روز و شب فغان بلبل مست

کافسوس که زاغ شد نگهبان رخت

... گوش نهاده ام همین زمزمه ی درای را

کیست فغانی حزین مست سیاه نامه یی

تا به زبان عارفان وصف کند خدای را

... در گلشن تو گشت کرامت نسیم را

بر حرف زلف و خال فغانی قلم کشید

وز دفتر تو خواند الف لام میم را

... شمعی تو در هر محفلی ناری تو در هر منزلی

یکبار سوزد هر دلی مسکین فغانی بارها

سوزد فغانی هر نفس از شعله ی داغ هوس

نالان چو بلبل در قفس دارد زگل آزارها

... به شراب و ساقی کس طمعی نبود ما را

چو نوای نی فغانی دم جان گداز دارد

که در آتش محبت فگند چو عود ما را

... گل به کرشمه نهان شسته عیان قباله را

بر شکنی چو بنگری سوز فغانی حزین

آه اگر امتحان کند در پیت آه و ناله را

... بر گرفتاران دل هر گوشه سنگ اندازها

در تماشای مه رویت فغانی را چو شمع

بر زبان آتشین شب ها گره شد رازها

... در وفا هر چند می گویم سخن از باب ها

ای مه خرگه نشین شب ها فغانی در خیال

صحبتی بس گرم دارد با تو در مهتاب ها

... گرد فرسی نماند ما را

بس آه زدیم چون فغانی

فریادرسی نماند ما را

... شکفته گشت که رخسار همچو لاله ما

دریغ و درد فغانی که از نعیم وصال

نواله جگر خسته شد حواله ما

... نظر نکرد به گل های دسته دسته ما

ز خاک و خون فغانی هزار لاله دمید

همین بود ز رخت باغ تازه رسته ما

... شمعی ندارم کز طرب کاشانه ای باید مرا

همچون فغانی آمدم از کعبه در دیر مغان

پیمان شکستم ساقیا پیمانه ای باید مرا

... گریه سیل از دیده ی خونبار بگشاید مرا

بند بندم شد فغانی بسته ی زنجیر عشق

خوشدلم زین بندها گر یار بگشاید مرا

... چه منت ها که بر سرو و گل خودرو نهم آنجا

نشینم چون فغانی روز جولان بر سر راهت

که هرجا پای بردارد سمندت رو نهم آنجا