... چو سام از سراپرده آوا شنید

چو بلبل نوا و فغان برکشید

بزد چنگ و چوبک به کف درگرفت ...

... چو او لهج? پاسبان برگرفت

خروس سحرخوان فغان بر گرفت

چو در قصرش افکند ساز خروش ...

... یکی گفت مست است و مست خراب

برآرد فغان چون نیابد شراب

یکی گفت ار زان که درویش مست ...

همان دم پری دخت فغفور چین

به زاری و افغان غزل گفت بین

که آیا مه مهربانم کجاست ...

... بزد چنگ و بگرفت او را عنان

برآورد بر شیر چنگی فغان

که امشب بگو تا کجا بوده ای ...

... که شد روی خورشید و مه همچو قیر

فغانش برآمد به چرخ بلند

دو صد تن ز مردان خاور فکند ...

... و یا هندوی دیوکردار بود

فغان را فرو برده قندیل دهر

فرومانده گردون گردان ز سر ...

... همی گفت و می راند تا صبح گاه

چو مرغ سحرخوان فغان برکشید

جهان مژده صبح صادق شنید ...

... بیفتاد برخاک و بیهوش شد

پری دخت بر وی فغان برگرفت

تو گفتی به افغان جهان برگرفت

فروریخت از دیده سیلاب زرد ...

... سوی آسمان شد ز افسون گری

فغان زد پری دخت کای نامور

مرا برد بدخواه از زین زر ...

... ز کشتی علم سوی صحرا زدند

ز ماهی فغان بر ثریا زدند

نهانی ز هر کس بجستیم باز ...

... رسید او به نزدیک آن کاروان

بتندید وبر زد به ایشان فغان

بگفتا کجایست آن نابکار ...

... روان چون بتابید رخ از طغان

برآورد بر سوی لشکر فغان

که یکسر ز پیکار تابید روی ...

... روان از پری نوش در شد زمان

برآمد ز جان سپاهش فغان

سبک بارگیها برانگیختند ...

... یکی هفته با سروران سپاه

ز بهر پسر شد فغانش به ماه

هم از بهر دختر دلش بود تنگ ...

... که بر باد دردی کشان درکشیم

چو مستان عاشق فغان درکشیم

اگر پخته ای پخته را خام ده ...

... نمی گشت کوته ز فرخنده رای

دهل چون فغان بر فلک می کشید

نفیر فلک از فلک می رمید ...

... نهنکال ازین گفته آمد به جوش

برآورد از دل فغان و خروش

که آیا کدام ابلهی بی خرد ...

... به پیش آمد و پیش دستی نمود

فغان کرد کای نره دیوان جنگ

به سنگ گران سنگ بگشای چنگ ...

... ز زنهار دیوان و از الامان

فغان شان رسیده به هفت آسمان

ز هر سوی دلیری به پیکار بود ...

... ز خون دلیران زدی بحر جوش

برآمد فغانی و شور و غریو

که هیهات از زور سردست نیو ...

... بدین سان یکی جنگ آمد پدید

فغانش همی تا به کیوان رسید

شدند عاجز از جنگ شیران نر ...

... به روز دویم چون که شد چاشتگاه

فغانی ز بالا برآمد به ماه

یکی نعره زد دیدبان دلیر ...

... که تا کی درآید نهنکال دیو

برآرد به رویش فغان و غریو

همی آمد آن دیو مانند کوه ...

... که تا بردراند تن دیو خام

نهنکال در دم فغان کرد باز

که ای پهلوان سام گردن فراز ...

... همی گفت قلواد یک سرگذشت

که برخاست شور و فغان و غریو

بجستش ز جا خود نهنکال دیو ...

... همه را حلق عدو می گرفت

یکی شور و افغان پدیدار شد

نهیبش سوی چرخ دوار شد ...

... چو با هوش آمد نهنکال دیو

برآورد زور و فغان و غریو

که تا بند را پاره سازد روان ...

... که همچون نهنکال دیوی به زور

ببستم در اینجا به افغان و شور

همه از تو می دانم ای دادگر ...

... ببسته به زنجیرها استوار

سرنگ و فغانی ز لشکر بخاست

که دریا ز افغان ایشان بکاست

بشد سوی چین سام نیرم نژاد ...

... بنوشید آهی ز دل برکشید

فغان آن دم از دست و دل برکشید

که آیا پری دخت ماهم کجاست ...

... چو روز دگر سر برآورد هور

از آن آب دریا به افغان و شور

علمهای زرین برافراشتند ...