... که دل به عشوه دنیای بیوفا ندهند

فغان که در طلب رزق این گرانجانان

ز حرص فرصت گشتن به آسیا ندهند ...

... که در سیاهی مو آب زندگانی بود

فغان که جامه فانوس شمع هستی من

ز روزگار همین آستیم فشانی بود ...

... که سیل تیره به دریا به اضطراب رود

فغان که آتش بی زینهار عارض او

امان نداد که خون از دل کباب رود ...

... کسی که بوسه گرفت از لب شراب آلود

فغان که شرم محبت امان نداد مرا

که دیده آب دهم زان رخ حجاب آلود ...

... که خونم از نگه آشنا به جوش آید

فغان من ز محرک غنی بود ورنه

به ناخن دگران ساز در خروش آید ...

... ز چشمه دگر این شستشو نمی آید

فغان که شبنم ما همچو نقطه پرگار

برون ز دایره رنگ و بو نمی آید ...

... چو آفتاب به افسر فرونمی آید

فغان که شبنم ما با کمند جذبه مهر

برون ز دایره رنگ و بو نمی آید ...

... کجا ز دیدن سنگ نشان بیاساید

فغان که ناله مرغان بی ادب نگذاشت

که غنچه را دل ازین بوستان بیاساید ...

... ز دستهای نگارین چه کار بگشاید

فغان که شاهد گل را بهار کم فرصت

امان نداد که از پانگار بگشاید ...

... یک قطره آب بیش به گوهرن می رسد

صایب فغان ما به ز فلک ها گذشته است

فریاد این سپند به مجمر نمی رسد

... اندیشه از سیاهی لشکر نمی کند

با یک دل این فغان که من زار می کنم

با صد دل شکسته صنوبر نمی کند ...

... افکند دور ناله ز آتش سپند را

زنهار چون سپند نسازی فغان بلند

همت بلند دار که آسیب کم رسد ...

... چون لاله داغدار شد پرده های گوش

هر جا شود ز خامه صایب فغان بلند

... بر عاجزان دراز نسازد زبان چو تیر

پیش از هدف کسی که فغان از کمان شنید

در حیرتم که از چه به گل ماند پای سرو ...

... شدطوطی چرخ آینه وواله من شد

هر مد فغان کز دل پردرد کشیدم

شد شاخ گل وسر خط مرغان چمن شد ...

... دریا ز تلخرویی گنجینه گهر شد

دست از فغان مدارید گر ذوق وصل دارید

کز ناله گلوسوز این نی پراز شکر شد ...

... که گفته است گل کاغذی گلاب ندارد

چگونه نرم شود از فغانم آن دل سنگین

که گر به کوه رسد ناله ام جواب ندارد ...

... چگونه موی میانش ز پیچ و تاب برآید

فغان که آتش بی زینهار چهره ساقی

امان نداد که دود از دل کباب برآید

... جامه پرشپش از دوش خود انداخته گیر

نیست امید اجابت چو فغان را صایب

علم ناله به افلاک بر افراخته گیر

... عنان موج به دست اراده دریاست

مکن ز کج روی آسمان فغان زنهار

به شکر این که ترا ره درین چمن دادند ...

... به گفتن و به شنید ن نمی شود آخر

فغان که سیب زنخدان یار راآبی است

که چون گهر به چکیدن نمی شود آخر ...