... ز خواب مرگ به بوی شراب برخیزد

فغان که قافله نوبهار کم فرصت

امان نداد که نرگس ز خواب برخیزد ...

فغان ز سینه آسوده محشر انگیزد

گرستن از جگر گرم کوثر انگیزد

چه تن به مرده دلی داده ای بر افغان زن

که آه و ناله دل مرده را برانگیزد ...

... به خلوتی که به بال ملک دعا نرسد

فغان که سرکشی و ناز را دو ابرویش

گذاشته است به طاقی که دست ما نرسد ...

... عجب بلای سیاهی مرا ز سر وا شد

فغان من ز دل سخت یار گشت بلند

ز کوه ناله فرهاد اگر دوبالا شد ...

... من فلک زده را آسمان دیگر شد

فغان که قامت خم گشته از نگون بختی

برای تیر حوادث کمان دیگر شد ...

فغان که وحشی من مانده از رمیدن شد

چو نقش پای زمین گیر آرمیدن شد ...

... زفرصت آنچه مرا فوت در جوانی شد

فغان که لعل لب آبدار او از خط

سیاه کاسه تر از آب زندگانی شد ...

فغان که هستی ما خرج آشنایی شد

بهار عمر به تاراج بینوایی شد ...

... کسی که در حرم کبریای دل باشد

فغان که مردم کوته نظر نمی دانند

که نه سپهر به زیر لوای دل باشد ...

... چراغ زنده دلان زیر خاک چون باشد

فغان که دیده رهبرشناس نیست ترا

وگرنه ذره به خورشید رهنمون باشد ...

... ترا که طوطی شیرین سخن یکی باشد

فغان که در حرم وصل بار همچو سپند

مرا نشستن و برخاستن یکی باشد ...

اثر ز همت مستانه در شراب نماند

فغان که در گهر شاهوارآب نماند

زبس که شیرمراکرداین ستمگر خون ...

... ز نغمه سنجی داود گوش می گیرند

فغان که نغمه شناسی درین دیار نماند

ز پیش آتش خویش چگونه بگریزم ...

... وگرنه قسمت هرکس جدا گذاشته اند

فغان که در ره سیل سبک عنان حیات

ز خواب بند گرانم به پاگذاشته اند ...

... به محفلی که بود پای در نگار سپند

ز قرب شعله فغان می کند چه خواهد کرد

اگر به سوخته جانی شود دچار سپند ...

... ز دست و پای تو اول گواه می گیرند

فغان ز پله انصاف این گرانجانان

که کوه درد مرا برگ کاه می گیرند ...

... سرشک بر صف مژگان خونچکان بزند

فغان که بلبل مست مرا کشاکش دام

نهشت یک نفس خوش به گلستان بزند ...

... ز اشک شادی خودمستی شراب کند

فغان که باده مردافکنی نمی یابم

که چشم شوخ تو بیرحم را به خواب کند ...

فغان چه با دل سنگین آن نگار کند

خروش بحر به گوش صدف چه کار کند ...

... مگر به پیچ وخم از زلف امتیازکند

فغان که چشم بد آفتاب کم فرصت

امان نداد به شبنم که چشم باز کند ...