... رقم یکدست اگر از خامه فولاد می آید

دل سخت تو سنگ سرمه می گردد فغان ها را

وگرنه کوه از یک ناله در فریاد می آید ...

مقام بوسه لب زان عارض سیراب می جوید

فغان کاین بی بصیرت در حرم محراب می جوید

مشو غافل زفیض خاکساری در برومندی ...

... که ز هر حلقه او شیون دل می خیزد

منع صایب نتوان کرد ز فریاد و فغان

کاین نوایی است که از رفتن دل می خیزد

... با دل سوخته خوش باش که در محفل عشق

از سپندی که نسوزند فغان می خیزد

رایت قافله عشق سبکرفتاری است ...

... سینه چاکان ترا از دل بی صبر و قرار

چون جرس از در و دیوار فغان می خیزد

بی سپر در دهن تیغ درآید صایب ...

... چه کند با دل سنگین طبیبان صایب

ناتوانی که فغانش به شنیدن نرسد

... آخر آیینه به بالین نفس می آید

صایب از گردش چرخ است فغان دل ما

می رود محمل و آواز جرس می آید

... نظر نکرد به این چشم خونفشان فریاد

به یک دهن چه فغان سر کنم که سینه من

تهی ز ناله نگردد به صد دهان فریاد ...

... نمی رسد به مقامی در اصفهان فریاد

فغان و ناله عشاق اختیاری نیست

شود ز درد گرانجان سبک عنان فریاد ...

... غرور پرده چشم حباب می گردد

فغان که شبنم بی آبرو درین گلشن

میانه گل و بلبل حجاب می گردد ...

... ترا چو نامه نفس مشکبار می گردد

فغان که آدمی از پیش پای خود آگاه

به روشنایی شمع مزار می گردد ...

... که دیده پسته که از خود شکر برون آرد

فغان که طوق گلوگیر عشق قمری را

امان نداد که از بیضه سر برون آرد ...

... مگر چراغ ز خود روغنی برون آرد

فغان که جاذبه عشق ماه کنعان را

امان نداد که پیراهنی برون آرد ...

... بود ز سنگدلان هایهای گریه من

که سیل را به فغان کوهسار می آرد

نظاره رخ خورشید طلعتان صایب ...

... ترا کسی که ندارد چه آشنا دارد

فغان که تاج سر من شده است همچو حباب

تعینی که ز دریا مرا جدا دارد ...

... که گر همای بود درد استخوان دارد

فغان که آینه رخسار من نمی داند

که آشنایی تردامنان زیان دارد ...

... ترحم است بر آن کس که چاره جو دارد

فغان که آب نگردیده دل چو شبنم گل

کشش توقع ازان آفتاب رو دارد ...

... حدیث شوق به پایان نیارد آسان برد

فغان که غنچه مشکل گشای دل امروز

مرا برای نسیمی به صد گلستان برد ...

... ز خط کشید رخش گرد خویش دایره ای

فغان که رهزن دلها حصار پیدا کرد

مباد روز خوش آن خط بی مروت را ...

... تمام عمر چو خورشید خودنمایی کرد

فغان که ساغر زرین بی نیازی را

گرسنه چشمی ما کاسه گدایی کرد ...

... ز دیده چهره نوخط یار پنهان شد

فغان که مصحف خط غبار رفت به گرد

دلی که داشت در آن زلف دامها در خاک ...

... ز آب گوهرم آیینه زنگ می گیرد

فغان که آینه صاف صبح شنبه من

ز سایه شب آدینه زنگ می گیرد ...