... که چون لب جرعه سنج ساغر آید

فغان نوش نوش از غم بر آید

بنام آنحکیم مصلحت کار ...

... دهر نامهربان خراب شود

از فغان سینه ریش و غم برجای

خانمان فغان خراب شود

منم آن کعبه کز خرابی من ...

... چند گویی مکش از جور من اشراق نفس

شعله چون در کسی افتد به فغان می آید

... به جان آمد زبس افسون پرستی

فغان برداشت از وسواس هستی

به شه گفتا مرا بد نام کردی ...

شب بی خبرم حرف فراقت به زبان رفت

گوشم به خروش آمد و هوشم به فغان رفت

روید چو ز خاکم جگر پاره بهاران ...

... بگداخت ز بس از تب هجر تو فصیحی

شب سوی عدم دست به دامان فغان رفت

... ز بس هجوم ملک دوش گل نمی گنجد

به عندلیب بگویید کاین فغان تا چند

درین چمن لب خاموش گل نمی گنجد ...

... از خشک لبی چشمه حیوان گله دارد

در دامن هستی به فغان آمده پایم

مسکین مگر از تنگی دامان گله دارد ...

... کامشب خروش و ولوله در آستین نبود

عمرم تمام صرف فغان گشت و سوختم

کاول فغان چرا نفس واپسین نبود

گشتم شهید و از کرم غم در آتشم ...

... باز در دارالشفای تب گدایی می کنم

کز مسیح آنجا فغان خیزد که من دیوانه ام

دزدم از جیب صبا خاکستر منصور را ...

... مرا عشق از هر دو عالم گزیده

به من داده اقلیم آه و فغان را

برای مدد چرخ من کرده تعیین ...

... از روشنی عارض گل هیچ عجب نیست

گر در دل بلبل بشمارند فغان را

من هم به نوایی دل حیرت بگشایم ...

... چون بنگری معاینه عکست مصورست

نخل همیشه خشک فغان کش ثمر نبود

آنجا ز میوه اثرش شاخ پربرست ...

... نوای عشرت درساخته چو موسیقار

من و فغان دل زار و گوشه غاری

چو چشم ماتمیان فراق تیره و تار ...

... در کشتی از اندیشه طوفان ننشستم

صد شمع فغان مرد مرا بر لب و یک شب

در ماتم یک شعله پریشان ننشستم ...

... ابیات وفای عشق را فاش

بر ناصیه فغان نویسم

آیات ثنای عصمت حسن ...

... مشتی نفس سرد دلم داشت ذخیره

شب سینه به تنگ آمد و در پای فغان ریخت

از روشنی دیده غبار در شه را ...

باز عشقم به کین جان برخاست

از سرا پای من فغان برخاست

غم چنانم نشست در دل تنگ ...

... چون دل به علاج درگمارد

آید قدم و فغان برآرد

کاین خیک ز باد گشته فربه ...

آهم چو بر آسمان شبیخون آرد

بر هر مویم فغان شبیخون آرد

هر ناوک ناله ای که لب بگشاید ...

... ای نیم نفس که در تنم محبوسی

آخر به بهانه فغانی بدر آی