خشکسالی در اسکندریه عنانِ طاقتِ درویش از دست رفته بود، درهای آسمان بر زمین بسته و فریادِ اهلِ زمین به آسمان پیوسته.

در چنین سال، مُخَنَّثی، دور از دوستان که سخن در وصفِ او ترکِ ادب است، خاصّه در حضرتِ بزرگان و به طریقِ اهمال از آن در‌گذشتن هم نشاید که طایفه‌ای بر عجزِ گوینده حمل کنند، بر این دو بیت اقتصار کنیم که اندک، دلیلِ بسیاری باشد و مشتی نمودارِ خرواری.

چنین شخصی که یک طرف از نَعتِ او شنیدی در این سال نعمتی بیکران داشت، تنگدستان را سیم و زر دادی و مسافران را سفره نهادی. گروهی درویشان از جورِ فاقه به طاقت رسیده بودند. آهنگِ دعوتِ او کردند و مشاورت به من آوردند. سر از موافقت باز زدم و گفتم: