ای کمال النسب از بهر خداوند مگوی

کان ندیمان گزیده ز کجا کردی روی

هریکی همچو سگ لاک دوان از پس بوی

ضرر نقل و هلاک قدح و مرگ سبوی

بدم مفت دوان دربدر کوی بکوی

دم ران خورده بوقتی که نبدشان دم روی

قاضی آن بد نسب خر روش ترک نژاد

که چو دید او کله کیسه زرش آمد یاد

آنکه بی سیم کسی نبد از ارش نگشاد

سیم وی دادی و از مهتری این دارد یاد

جاودان بادا آن جای طهارت آباد

که سراج الدین بگرفت و به پشتش بنهاد

چو ازو در گذری نوبت بهزاد آمد

آنکه با سیرت الفیه ناکار آمد

سربت او چو از آن کار بفریاد آمد

بخر انبار کنی دعوت چون باد آمد

ایر بهزاد صد و سی من آزاد آمد

رگ پشتش چو تبر دسته فرهاد آمد

پسر کافی آن تا بت بستان افروز

جفت آذرگون با لاله رفیقی دلسوز

آفرازه زده بر سبلت و ریش از گز و گوز

پسر زین پی مسخرگی را شب و روز

عاریت داده بدو سبلت و ریش و بیغوز

بنجارا شده هنگام صبی علم آموز

باز قاضی حسن آن دم زنخ نو کرده

بدل اندر همه را نرخ بیکجو کرده

در پی خرزه سادات دوا دو کرده

وان بامید خر انبار روا رو کرده

بنفاق و به ریا لا و لم لو کرده

چون سگان نیم شبان بانگ عواعو کرده

قاضی اسعد که عمید است او خزاعی نسب است

مرکز دانش و سرمایه و فضل و ادب است

به عجم زاده ولی فخر نژاد عرب است

دیدن طلعت میمونْش طرب را سبب است

سخت عالی نسب و خوش‌خط و نیکو لقب است

بابت مردم کولنگ لگام عرب است

راست گوید همه دید است ببیداری در

خورده بسیار بمستی و بهشیاری در

. . . ونش خو کرده بخردی بکلان کاری در

بوده یکسان بستانی و نگونساری در

گشته درمانده ببیماری . . . ون خواری در

تا شکیباست بدو علت بیماری در

دیگر اسکاف حکیمی که بخوی مگس است

دول حلواست چو حلوا ز همه باز پس است

بانگ بیهوده همیدارد گوئی جرس است

وز بسی گنده دکانش بمثال جرس است

گرچه با مایه کمی دون و دنی و دنس است

در سرش از شرف و جاه و بزرگی هوس است

ده برون کن که اگر دیرتر آنجا پاید

هر زمان بر هوس او هوسی بفزاید

وی چو در مجلس تو مرغ مسمن خاید

ماهی زنده به . . . ون جای دگر خوش باید

پیش ما آید و انگشت بگه آلاید

خود ورا آن سزد و آن خورد و آن شاید

کرم رویست ولیکن چو نُکَت آغازد

به یکی نکته بناجور برف اندازد

دوزخ آنرا که خرد از سخنش بگدازد

سیفک چنگی باید که رهی بنوازد

زآتش گرم سماعیش سری بفرازد

تا ز گرمی سر حمدانش بزانو بازد

من بیچاره مگر بر رخ آن مه نگرم

که چو در وی نگرم جامه بتن در بدرم

بزبان با سخن او سخن مه نبرم

بر لب او که همی گوید شهد و شکرم

تو دهی بوسه و من خامش بوسه شمرم

ور تو کاری دگر آغاز کنی خون بخورم

ذوفنونست که او هست ازین برده برون

چون ندیمان دگر مرد ندیده پس . . . ون

گشته معروف بحلم و بوقار و بسکون

نی چو من اندککی دارد در مغز جنون

در سمرقند ز ننگ گهکی گوناگون

جامه چینی را سم ستاندست زبون

در خانی ز پس اوست و بآنحلقه در است

نتوان گفت کز آنهاست کز آنها بتر است

سرخ مرد است ولی چاره چه دانم چو غر است

سرخ عر نبود در زیر برنگ دگر است

فلسفه داند و از فلسفه دانان خر است

کز دو تن زیر یکی باشد و دیگر زبر است

ای خداوند یکی شاعر ساده سخنم

بمزاح است گشاده همه ساله دهنم

با ندیمان تو عشرت زنم و ربح کنم

نه ندیمان تو . . . لند و بدیشان شکنم

بلکه خود را بندیمان تو می برفکنم

گر ندیمان تو . . . لند ندیم تو منم