نکردی هیچ رحمت بر غریبان

چو بیماران بمانده بی طبیبان

از بیم تجسس رقیبان

سازنده ز دور چون غریبان

از یک طرفم غم غریبان

وز سوی دگر غم رقیبان

چو داری خوی مردم چون لبیبان

دمی بنشین به بالین غریبان

خوشا و خُرّما وقت حبیبان

به بوی صبح و بانگ عندلیبان

خوش آن ساعت نشیند دوست با دوست

که ساکن گردد آشوب رقیبان

دو تن در جامه‌ای چون پسته در پوست

[...]

شبی خواهم که پنهانت بگویم

نهان از آشنایان و غریبان

چنان در خود کشم چوگان زلفت

کزو غافل بود گوی گریبان

ولیکن هر گناهی را جزاییست

[...]

به غم بنشسته ام سر در گریبان

ز اندوه عزیزان و حبیبان

مزاج دوستان رفتم بدیدم

گرفتم نبض هر یک چون طبیبان

ملالت شان مرامی داشت گفتی

[...]

کشد تقدیر جان کم نصیبان

گنه بر مرگ و تهمت بر طبیبان

بینم که نوشم با حبیبان

می بر سماع عندلیبان

سحر چون غنچه بگشاید گریبان

بیا بشنو خروش عندلیبان

خروش بلبلان تیغ در چنگ

چنان کز منبر آواز خطیبان

برآید سرو خوش چون گل درآید

[...]

به جان آمد دل از هجر حبیبان

ندارد طاقت جور رقیبان

ز عشق تو مرا دردیست در دل

نمی دانند درمانش طبیبان

نمی پرسی ز حال زارم آخر

[...]

چندان که گفتم غم با طبیبان

درمان نکردند مسکین غریبان

آن گل که هر دم در دست بادیست

گو شرم بادش از عندلیبان

یا رب امان ده تا بازبیند

[...]

هرگز ندیدم رسم حبیبان

همچون تو کردن خو با رقیبان

غوغای زاغان ببریده گل را

پیوند صحبت از عندلیبان

هرگز نیاری یاد اسیران

[...]

در نامه نسبت نسیبان

خویشند به هم همه غریبان

فریاد که شمع دلفریبان

زد شعله به جان ناشکیبان

کوته کن دست بی نصیبان

مونس شو خلوت غریبان

آن گل که نوشد می با رقیبان

بینند و میرند مسکین غریبان

ای گل به گلشن چون جلوه سازی

افغان مکن عیب از عندلیبان

چون بلبل و گل بی‌هم مبادا

[...]

به اشک و زاری شام غریبان

به رشک عاشق از کام رقیبان

در این بد کآمد از آن دلفریبان

بتی چون سوی رنجوران طبیبان

تمنایت وطنگاه غریبان

تماشایت نصیب بس نصیبان