راز پنهان غنچه را کرد از لب اظهار گل

از در و دیوار گلشن می کند اسرار گل

صبحدم در ساحت گلشن به تحریک نسیم

هر طرف در گردش آرد ساغر سرشار گل

چون رگ گل می دود در برگ گل تار نگاه

[...]

ندیدم خویش را تا جلوهٔ حسن ترا دیدم

گشودم تا برویت دیده همچون شمع کاهیدم

هوا گیرد چو آهم نالهٔ زنجیر برخیزد

به یاد طره ای بر خویش شبها بسکه پیچیدم

به راه انتظار او فشار غم ز بس خوردم

[...]

به خاک درگه او تا جبین آرزو سودم

به گوناگون نتایج بارور شد نخل امیدم

شبی کز فکر رایش بود دل شمع تجلی زا

سحرگه چون دم از خورشید زد قهقه بخندیدم

خیال قهر او چون ترکتاز آورد بر خاطر

[...]

بود به نور ریاضت همیشه دل روشن

که از گداز تن است این چراغ را روغن

چنان زآتش عشقش گداختم که چو شمع

نماند غیر رگ و استخوان مرا ز بدن

توان شنید ز آهم شمیم رخسارت

[...]

تا تواند شد نشان تیر آن ابرو کمان

حلقه های چشم آهو شد چو زهگیر استخوان

تا توانی خامشی کن پیشه در بزم وجود

فی المثل باشی چو ماهی گر ز سر تا پا زبان

سخت می ترسم دو دل گویند یکرنگان مرا

[...]

چون فتد سودای طوفش در سر روحانیان

مایه می بازد زمین از چرخ گرد کاروان

نیست غیر از گرد از جا رفتهٔ آن قافله

این که می گویند اهل روزگارش آسمان

بی وجودش حکم حق جاری نشد گویا که بود

[...]

شد زبانم مدح سنج سرور دنیا و دین

شافع محشر شه مردان امیرالمؤمنین

آنکه تا افروخت نور ذات او شمع شهود

از وجودش کرد بر خود آفرینش آفرین

آنکه شکل لابود تیغ دو سر را در کفش

[...]

گشودن می توانستی گره از کار اگر ناخن

نبودی لاله سانم عقده ای در زیر هر ناخن

الم از خود رسد محنت پرستان را که همچون گل

مرا پهلوی هر چاکی بروید در جگر ناخن

سر مویی گره از رشتهٔ تقدیر نگشاید

[...]

فشرده سایهٔ مژگان بر آن گلبرگ تر ناخن

چو آن موری که محکم کرده در تنگ شکر ناخن

به رنگ غنچه کز موج هوا در باغ بگشاید

دلم بگشود بر زخمش فلک زد هر قدر ناخن

دو بیدل را دراندازد بهم مژگانش از چشمک

[...]

نوبهار دردم و داغت گل سودای من

صد چو مجنونند پی گم کردهٔ صحرای من

چاک شد دامان صحرا از خراش ناله ام

من کجا و درد هجر او کجا ای وای من

لالهٔ خونین دل دشت جنونم بی رخت

[...]

بسکه شد لبریز مهر مصطفی اعضای من

همچو گلبن غرق گل گردید سرتا پای من

ای بهارستان دین از سجدهٔ درگاه تست

هشت جنت داغدار رشک هفت اعضای من

یاد خاک مرقدت تا سجده گاه دل شده

[...]

ای فدای مرقد پاک تو سر تا پای من

یا علی مولای من مولای من مولای من

مظهر گل فاتح خیبر امیرالمؤمنین

بندگی قنبرش فخر من و آبای من

آب و رنگ زینت گلزار هستی تا شدند

[...]

نیافت سوز من از چرب نرمیت تسکین

فزاید آتش سودای شمع را تدهین

نهان به پردهٔ تمکین بود ترا شوخی

به رنگ معنی برجسته در کلام متین

چو داغ لالهٔ نشکفته ام ز کثرت غم

[...]

چو خاستی پی رفتن زجا، کدام زمین

که از سرشک دو چشمم نگشته آب نشین؟

به پیش هر که رود روی تازه ای دارد

کسی که نیست چو آیینه بر جبینش چین

وصال دختر رز جستن است دور از عقل

[...]

به سینه ام نفس از جوش غم نیابد راه

چو لاله در دل خون گشته ام گره شد آه

سرشک من شده از خون دل قبا گلگون

ز پهلوی دگری گشته خودنما چون ماه

ز جوش اشک جگرگون به یاد لعل لبی

[...]

هر کس که چو شبنم شده حیران جمیلی

در رفتنش از خویش چه حاجت به دلیلی

تا هست بود بهره ور از آب رخ خویش

هر کس چو گهر کرد قناعت به قلیلی

در دوستی از درد توان فیض دوا برد

[...]

ای که رنگ جلوه در گلزار امکان ریختی

در خور طاقت به هر دل صاف عرفان ریختی

طاقت زهاد را از بوی می دادی به آب

بادهٔ دریا کشی در جام رندان ریختی

منعمان را ساختی سرمست صاف خوش دلی

[...]

ای که صاف مغفرت در جام عصیان ریختی

در فضای دل ز مهرت رنگ ایمان ریختی

بسکه پاشیدی در و یاقوت از دست کرم

آبروی قلزم و خون دل کان ریختی

زور بازوی ترا نازم که با گرز گران

[...]

زفیض گلشن دیدار و جوش حیرانی

نگه به دیده مرا یوسف است زندانی

خوش آن دمی که بریزد به جام حوصله ام

لبت ز پهلوی خط باده های ریحانی

در آرزوی هم آغوشیت پس از مردن

[...]

تنگ عیشم دارد از بس دور چرخ چنبری

چون شمیم غنچه ام در دام بی بال و پری

همچو بوی گل قوی پروازم از پهلوی ضعف

هر نسیمی بال سعیم را نماید شهپری

خوب و زشت هر بد و نیکی برم روشن بود

[...]