من که در گوشه کاشانه دلی خوش دارم

پادشاهم دل خویش از چه مشوش دارم

یک طرف نغمه ی نی، یک طرف آوازه ی دف

یک طرف دیده به روی بت مهوش دارم

خلوت دل به خیال رخ و زلف دلبر

هم چو بتخانه ی چین جای منقش دارم

داغم ازحلقه زلف تو به رویت شب و روز

که نسوزم چه کنم؟ نعل در آتش دارم

مطرب خوش نفس و ساقی گل رخ می ناب

چشم بد دور، عجب مجلس بی غش دارم

بنده ی سرو وفادار، منم در عالم

چه کنم جان وفا، روح وفاکش دارم

هر کجا پای «وفایی» است سر آن جا بنهم

این قدر مردم دیوانه نیم، هش دارم