افراخت چو در ماریه سبط شه لولاک

خرگاه اقامت

ز اندیشه این رنج طرب کاه غم انگیخت

کز چرخ فرو ریخت

صف صف سپه از کوفه در آن دشت روان سفت

با کاوش و کین جفت

ممنوع ز آب آمد و دل تفته به خواری

با خیل سراری

زاین گل که فلک داد به آب از در پیکار

پنهان و پدیدار

خواهر نه برادر نه در آن دشت بلاخیز

مادر نه پدر نیز

خود سنگدلی بین که به خونریز گشودند

صد دست و نسودند

آن تن که نه در پای تو بر راه رضا چست

دست از سر و جان شست

صد ره اگر ایام کشد جان دو کیهان

در معرض قربان

از کوی تو صد صرصر اگر چرخ براند

بردن نتواند