زاده زهرا به کام زاده مروان نگر

آه آه گردش دوران نگر

اهل مروان تیغ بر کف آل یاسین نقد جان

زین و آن گر نظر داری عیان

اولش خواندند و کردند عاقبت از آن جناب

منع آب زمره دور از حساب

این به رغم آفتاب شرع گردد از جفا

و از وفا آن به کام اشقیا

بدعت اشرار با رونق پذیرای مزاج

و از لجاج شرع احمد بی رواج

مظهر شکل مه نو عکس تیغ اهل شام

تشنه کام آهوی بیت الحرام

هین زخون کشتگان از سیل مژگان ملک

از سمک تا فراز نه فلک

راس پاک فارس مضمار دین سالار حی

بهر ری می زند با چوب ونی

در بر و فرق علی جائی هم آغوش نثار

دلفگار خفته بر سنجاب خوار

کرده دستان را زخون مخضوب بی رنگ از حنا

ز ابتلا صهر شاه کربلا

در میان خاک و خون جسم و سری چند ای عجب

تشنه لب بعد صدرنج و تعب

از مژه و از سینه آنان را که ماهی تابه ماه

از گناه برده بر ایشان پناه

سال و مه خفاش و ش مستور همچون آفتاب

بی نقاب دختران بوتراب

وه چه با عصمت عیون آوخ چه بی عفت لبان

هر زمان از قضای آسمان

بی حفاظی چند را عفت طرازی چند را

با نوا با دو صد رنج وعنا

اهل بیت مصطفی را داده در ویرانه جا

از جفا منعمان شام را

نیست یغما نوح اما از دل و مژگان به هم

دمبدم از غم فخر امم