اگر کنم گله من از زمانهٔ غدار

به خاطرت نرسد از من شکسته غبار

به گوش من، سخنی گفت دوش باد صبا

من از شنیدن آن، گشته‌ام ز خود بیزار

که بنده را به کسان کرده‌ای شها! نسبت

[...]

شبی ز تیرگی دل سیاه گشت چنان

که صبح وصل نماید در آن، شب هجران

شبی، چنانکه اگر سر بر آورد خورشید

سیاه روی نماید چو خال ماهرخان

ز آه تیره‌دلان، آنچنان شده تاریک

[...]

بیا و ترک تعلق کن و به عیش گراى

که کاف ترک تعلق، کلید هر گنج است

کس از براى زمستان نخواست سایه‌ى بید

کسى ز شدت گرما برِ آفتاب نرفت

زبان بریده بکنجى نشسته صم بکم

به از کسى که نباشد زبانش اندر حکم

زبان بریده بکنجى نشسته صم بکم

به از کسى که نباشد زبانش اندر حکم

مریض عشق اگر صد بود علاج یکی است

مرض یکی و طبیعت یکی، مزاج یکی است

تمام طالب وصلیم و وصل می طلبیم

اگر یکیم و اگر صد که احتیاج یکی است

بجز فساد مجو وحشی از طبیعت دهر

[...]

میان مجلس رندان حدیث فردا نیست

بیار باده که حال زمانه پیدا نیست

دگر زعقل حکایت به عاشقان منو یس

برات عقل بدیوان عشق مجرا نیست

نگاهدار ادب در طریق عشق و مترس

[...]

اگر بدست اشارت کنی به جانب من

پرد بسوی تو روحم چو مرغ دست آموز

به گرد خاطرم ای خوشدلی، چه می گذری

کدام روز مرا با تو آشنائی بود؟

حسن، دعای تو گر مستجاب نیست مرنج

ترا زبان دگر و دل، دگر دعا چه کند؟

به جز هلاک خودش آرزو نباشد هیچ

کسی که یافت چو پروانه ذوق جانبازی

غم زمانه خورم یا فراق یار کشم

به طاقتی که ندارم، کدام بارکشم؟

خوش آن که از تو جفائی ندیده می گفتم

فرشته خوی من آیا ستمگری داند؟

به عاشقان جگر چاک چون رسی اهلی

به یک دو چاک که در جیب پیرهن کردی؟

شدم به عشق تو مشهور و نیستم خوشحال

که هر که دید مرا آورد ترا به خیال

اگر دلدار جلوه کند، با کدامین چشم بینمش ؟

وی را با چشم او باید دید تا جز او به دیده نیاید

اگر دل از غم دنیا جدا توانی کرد

نشاط و عیش بباغ بقا توانی کرد

و گر بآب ریاضت برآوری غسلی

همه کدورت دل را صفا توانی کرد

زمنزلات هوس گر برون نهی قدمی

[...]

بساط سبزه لگدکوب شد به پای نشاط

ز بس که عارف و عامی به رقص برجستند

مگو که نغمه سرایان عشق خاموش اند

که نغمه نازک و اصحاب پنبه در گوش اند

لبت به خنده مرا می کشد چه بدبختم

که داده خوی اجل بخت من مسیحا را