از مرگ به ما نیم نفس بیش نمانده است

یک گام ز سیلاب به خس بیش نمانده است

چون برگ خزان دیده و چون شمع سحرگاه

از عمر مرا نیم نفس بیش نمانده است

نه کوهکنی هست درین عرصه، نه پرویز

آوازه‌ای از عشق و هوس بیش نمانده است

تا بوی گلی سلسله جنبان نسیم است

بر ما ره آمد شد بستان نتوان بست

غافل کند از کوتهی عمر شکایت

شب در نظر مردم بیدار، بلندست

کیفیت طاعت مطلب از سر هشیار

مینای تهی بی خبر از ذوق سجودست

این هستی باطل چو شرر محض نمودست

یک چشم زدن ره ز عدم تا به وجودست

در موج پریشانی ما فاصله‌ای نیست

امروز به جمعیت ما سلسله‌ای نیست

بوی گل و باد سحری بر سر راهند

گر می‌روی از خود، به ازین قافله‌ای نیست

هرگز ز کمانخانهٔ ابروی مکافات

تیری نگشایم که به من باز نگردد

دل راه در آن زلف گرهگیر ندارد

دیوانهٔ ما طالع زنجیر ندارد

اندیشه تکلیف در اقلیم جنون نیست

در کوچهٔ زنجیر عسس راه ندارد

در معرکهٔ عشق، دلیرانه متازید

بر صفحهٔ دریا نتوان مشق شنا کرد

آسایش تن غافلم از یاد خدا کرد

همواری این راه مرا سر به هوا کرد

چون ماه درین دایره هر چند تمامم

از پهلوی خویش است مدارم چه توان کرد

شوریده تر از سیل بهارم چه توان کرد

در هیچ زمین نیست قرارم چه توان کرد

شیرازه نگیرد به خود اوراق حواسم

بر هم زدهٔ زلف نگارم چه توان کرد

من بر سر آنم که به زلف تو زنم دست

تا سنبل زلف تو چه سر داشته باشد؟

کی در تن خاکی دل آگاه گذارند؟

یوسف نه عزیزی است که در چاه گذارند

بردار نقاب ای صنم از حسن خداداد

تا کعبه روان روی به بتخانه گذارند