امشب که حریف مشتری و ماهم

با مه‌رویان چون شکر همراهم

سرمست شراب بزم شاهنشاهم

امشب همه آنست که من می‌خواهم

امشب که شراب جان مدامست مدام

ساقی شه و باده با قوامست قوام

اسباب طرب جمله تمامست تمام

ای زنده‌دلان خواب حرامست حرام

امشب که غم عشق مدامست مدام

جام و می لعل با قوامست قوام

خون غم و اندیشه حلالست حلال

خواب و هوس خواب حرامست حرام

امشب که مه عشق تمامست تمام

دلدار فرو کرده سر از گوشهٔ بام

امشب شب یاد است و سجود است و قیام

چون باده و می خواب حرامست حرام

امشب که همی رسد ز دلدار سلام

بر دیده و دل خواب حرامست حرام

ماند به سر زلف تو کز بوی خوشت

می‌آورد عطار ز بیم از در و بام

امشب همه شب نشسته اندر حزنم

فردا بروم مناره را کارد زنم

خشم آلودست اگرچه با ماست صنم

در چاه رسیده‌ام ولی بی‌رسنم

اندر طلب دوست همی بشتابم

عمرم به کران رسید و من در خوابم

گیرم که وصال دوست در خواهم یافت

این عمر گذشته را کجا دریابم

انگورم و در زیر لگد می‌گردم

هر سوی که عشق می‌کشد می‌گردم

گفتی که به گرد من چرا می‌گردی

گرد تو نیم به گرد خود می‌گردم

از دوستیت خون جگر را بخورم

این مظلمه را تا به قیامت ببرم

فردا که قیامت آشکار گردد

تو خون طلبی و من برویت نگرم

ای از تو برون ز خانه‌ها جای دلم

وی تلخی رنجهات حلوای دلم

ما را ز غمت شکایتی نیست ولیک

خوش آیدم آنکه بشنوی وای دلم

ای بانگ رباب از تو تابی دارم

من نیز درون دل ربابی دارم

بر مگذر ساعتی بیا و بنشین

مهمان شو گوشهٔ خرابی دارم

ای جان و جهان، جان و جهان گم کردم

ای ماه زمین و آسمان گم کردم

می بر کف من منه بنه بر دهنم

کز مستی تو راه دهان گم کردم

ای دوست شکارم و شکاری دارم

بیکارنم و بس شگرف کاری دارم

گفتی سر سر بریدن من داری

آری دارم نگار آری دارم

ای دل چو بهر خسی نشینی چکنم

وز باغ مدام گل نچینی چکنم

عالم همه از جمال او روشن شد

تو دیده نداری که ببینی چکنم

ای دل ز جهانیان چرا داری بیم

حق محسن و منعم و کریمست و رحیم

تیر کرمش ز شصت احسان قدیم

در حاجت بنده می‌کند موی دو نیم

ای راحت و آرامگه پیوستم

تا روی تو دیدم ز حوادث رستم

در مجلس تو گر قدحی بشکستم

صد ساغر زرین بخرم بفرستم

ای عشق که هستی به یقین معشوقم

تو خالق مطلقی و من مخلوقم

بر کوری منکران که بدخواهانند

بالا ببرم بلند تا عیوقم

ای نرگس پر خواب ربودی خوابم

وی لالهٔ سیراب ببردی آبم

ای سنبل پرتاب ز تو درتابم

ای گوهر کمیاب ترا کی یابم

این گردش را ز جان خود دزدیدم

پیش از قالب به جان چنین گردیدم

گویند مرا صبر و سکون اولیتر

این صبر و سکون را به شما بخشیدم

با تو قصص درد و فغان میگویم

ور گوش ببندی پنهان میگویم

دانسته‌ام اینکه از غمم شاد شوی

چندین غم دل با تو از آن میگویم