در بزم حکیمان ز می شورانگیز

نی‌تاب نشستن است و نی پای گریز

از بهر من تنگ سراب ای ساقی

مینا به سر پیاله کج‌دار و مریز

آن طبع که چون آینهٔ پاکست زغش

از بس که به فعل بوالعجب دارد خوش

آب آمده از طبیعت خویش برون

در تحت بفوق می‌رود چون آتش

سلاخ که ساختی به پردانی خویش

کار همه جز عاشق زندانی خویش

می‌میرم از انتظار کی خواهی کرد

سلاخی گوسفند قربانی خویش

آن ماه که در خوبی او نیست خلاف

ور مهر منیر خوانمش نیست گزاف

در خلوت خواب او فلک دانی چیست

چادر شب زرنگار بالای لحاف

ای جلوه‌ات از قامت چابک نازک

وی نخل قد تو را تحرک نازک

از بس که لطیفی قدمت‌تر نشود

گر به خرامی بر آب نازک نازک

ای صید سگ شیر شکار تو پلنگ

وی چرخ شکاری تو با چرخ به چنگ

با آن که کند کلنگ بیخ همه چیز

شاهین تو کند از جهان بیخ کلنگ

ای کوی تو قبله‌گاه ارباب قبول

بی‌سجدهٔ تو طاعت ما نا مقبول

محراب بلند کعبهٔ ابرویت

کز دور مرا به سجده دارد مشغول

می‌کرد چو سکه حی صاحب تنزیل

نقدی که عیار بودش از اصل جلیل

سکه چو رسانید به تمییز قبول

فرق که و مه داد به شاه اسمعیل

در تکیه‌گه واسع این بزم جلیل

اندر دم امتیاز با سعی جمیل

چون درک یکایک از شهان بیند دور

فوق همه باد درک شاه اسمعیل

از ملک ملوک ما درین بیت جلیل

کاراسته صد بلا از آئین جمیل

هر گنج کز آبادی گیتی و دهور

گرد آمده بود وقف شاه اسمعیل

این ساعی اگرچه باشد از حسن قلیل

بی‌دانائی و راه علم و تحصیل

در هر فنش دلا نه از اهل جهان

دانند به لاف مهر شاه اسمعیل

آن راه که از حال سهیلی است جمیل

از میل درو به که نمایم تعجیل

کاشوب و نوای فرح نو در دل

افکنده طرب نامهٔ شاه اسمعیل

المنة لله که از سعی جمیل

این منزل فیض‌بخش بی‌مثل و عدیل

شد ساخته همچو خانهٔ ابراهیم

از تمشیت غلام شاه اسمعیل

اسبی که بود پویه گهش چرخ نهم

در تک شکند تارک خورشید به سم

برگرد جهان چو شعلهٔ جواله

گر چرخ زند نگسلدش دم از دم

بر پیکر آن سرور خورشید علم

کز عارضه‌ای گشته مزاجش درهم

چندان به دمم دعا که برباد رود

از آینهٔ وجود او گرد الم

ای نام تو در هر لغتی ذکر انام

وز تذکرهٔ نام تو شیرین لب و کام

بی‌نام تو شعله‌ها تباهند تباه

با نام تو کارها تمامند تمام

ای درگه خاصت از شرف کعبه عام

وی چرخ به سدهٔ تو در سجده مدام

نام تو از آن زمانه محراب نهاد

تا خلق به سجدهٔ تو آیند تمام

سقا پسرا خسته دل از دست توام

بیمارتر از چشم سیه مست توام

سر از قدم تو برندارم شب و روز

ماننده باد مهره پا بست توام

این بستر خستگی که انداخته‌ام

بروی ز تب هجری تو بگداخته‌ام

ابروی تو لیک در نظر محرابیست

کز سجده آن به فرقتت ساخته‌ام

دی از کرم داور دوران کردم

سودی و زیان نیز دو چندان کردم

طالع بنگر که بر در حاتم دهر

رفتم که کنم فایدهٔ نقصان کردم