ای غیر تو درهمه جهان موئی نه

جز روی تو در همه جهان روئی نه

از هر سوئی که بنگرم، در دو جهان

آن سوی توئی ولیکن آن سوئی نه

کس نیست که در دو کون ما دون تونیست

مستغرق آن حضرت بی چون تو نیست

نی نی تا کی ز کون و حضرت گفتن

بیرون تو هرچه هست بیرون تو نیست

ای پیش تو صد هزار جان یک سرِ‌موی

در قرب تو هفت آسمان یک سرِ موی

چون یک سرِ موی از دو جهان نیست پدید

جز تو نبود در دو جهان یک سرِ موی

در وصف تو عقل و دانش مانرسد

یک قطره به گرد هفت دریا نرسد

چون هژده هزار عالم آنجا که توئی

پَرِّ مگسی بود، کس آنجانرسد

در معرفت تو دم زدن نقصان است

زیراکه ترا هم به تو بتوان دانست

خورشید که روشن است بینائی او

در ذات تو چون صبحدمش تاوان است

گردون زتو، بی سر و بنی بیش نبود

وین هر دو جهان، از تو،‌تنی بیش نبود

گفتند بسی از تو بزرگان جهان

اما همه بیشک سخنی بیش نبود

یک لحظه که در گفت و شنید آئی تو

صد عالم بسته را کلید آئی تو

چیزی که پدید نیست،‌آن پنهان است

پیداتر از آنی که پدید آئی تو

بی تو به وجود آرمیدن نتوان

با تو به جز از عدم گزیدن نتوان

کاریست عجب، در تو رسیدن نتوان

وانگه ز تو یک لحظه بریدن نتوان

از بس که در انتظار تو گردون گشت

تا روز همه شب،‌ز شفق، در خون گشت

چون راه نیافت از پس و پیش به تو

در خویش به صد هزار قرن افزون گشت

در مُلکتِ تو نیست دویی، ای همه تو

ملک تو یکی است معنوی،‌ای همه تو

در سِرُّ السِّرِ جان ما میدانی

کان کُنْه که جان راست تویی، ای همه تو

یا رب! همه اسرار، تو میدانی تو

اندازهٔ هر کار، تو میدانی تو

زین سِرّ که در نهاد ما میگردد

کس نیست خبردار،‌تو میدانی تو

ذاتت ز ازل تا به ابد قائم بس

بیرون زتو جاهلند، تو عالم بس

گر دستِ طلب به حضرتت مینرسد

از حضرتِ تو تعجیم دایم بس

کو عقل که در ره تو پوید آخر

کو جان که زعزّت تو گوید آخر

پندار نگر! که ما ترا میجوییم

چون جمله توئی ترا که جوید آخر

ای عین بقا! در چه بقائی که نهای

در جای نه و کدام جانی که نهای

ای جان تو از جا و جهت مستغنی

آخر تو کجائی و کجائی که نهای

در ذات تو سال‌ها سخن رانده‌ایم

بسیار کتاب دیده و خوانده‌ایم

هم با سخنِ پیرزنان آمده‌ایم

کای تو همه تو! جمله فرو مانده‌ایم

در راه تو معرفت خطا دانستیم

چه راه و چه معرفت کرا دانستیم

یک یافتن تو بود و فریاد دو کون

کاین نیست ازان دست که ما دانستیم

کو چشم که ذرّهای جمالت بیند

کو عقل که سُدَّهٔ کمالت بیند

گر جملهٔ ذرّات جهان دیده شود

ممکن نبود که در وصالت بیند

اسرار تو در حروف نتواند بود

و اعداد تو در اُلوف نتواند بود

جاوید همی هیچ کسی را هرگز

برحکمت تو وقوف نتواند بود

ای آن که ز کفر، دین، تو بیرون آری

وز خار، ترنجبین، تو بیرون آری

از گل، گل نازنین تو بیرون آری

وز کوه و کمر، نگین، تو بیرون آری

عالم که پر از حکمتِ تو میبینم

یک دایره پر نعمتِ تو میبینم

بر یکْ یک ذرّه وقف کرده همه عمر

دریا دریا قدرتِ تو میبینم