ساقت که بآرزو پرستند او را

همچون دل من چرا بخستند او را

زخمی که حوالت گه او بود دلم

دردا گه برشته بر تو بستند او را

دردیست اجل که نیست درمان او را

بر شاه و وزیر هست فرمان او را

شاهی که بحکم دوش کرمان می خورد

امروز همی خورند کرمان او را

هر کو بشناخت مستی و پستی را

بفروخت بیک جرعۀ می هستی را

مانندۀ نرگس آنکه صاحب نظرست

بر دیدۀ خود جای کند مستی را

می آمد و می رفت پیاله بر ما

تا خون بنماند در رگ و ساغر ما

چون چشم خروه بس که شد در سرما

چون تاج خروه لعل شد افسرما

گرچه خوش نیست حالت ناخوش ما

درد سر ماست این دل سرکش ما

با اتش غم چو شمع، دل خوش کردیم

کآبیست ز سر گذشته این آتش ما

در باغ بین زگونه گون برگ و نوا

زان برگ و نوا آرزوی طبع روا

برخیز و بیا و میوه از شاخ بخور

گر خورده نیی ز دیگ چوبین حلوا

رشک آیدم ای دوست که با تو هر شب

هر رومی و هندوی نشیند بطرب

گه چنگ سپید را نهی رخ بر رخ

گه نای سیاه چرده را لب بر لب

داری ز پی چشم بد ای درّ خوشاب

یک نرگس ناشکفته در زیر نقاب

وین از همه طرفه تر که از بادۀ حسن

یک چشم تو مستت ودگر چشم خواب

ماییم نهاده سر بفرمان شراب

جان کرده فدای لب خندان شراب

هم دست بجان آمد از ساغر می

هم بر لب ساغر آمده جان شاب

چشم تو همی داشت دلم را بعذاب

گفتم بلب که کار ایشان دریاب

نرمک نرمک لعل توام داد جواب

عاقل نکند میانجی مست و خراب

چون مردمک دیده ام ای در خوشاب

با آنکه بود بخشش من گوهر ناب

از دور اگرم قرص خور آید در چشم

از غایت حرص بر دهان آرم آب

گفتم که مرا وصل تو نفزاید آب

هجران توأم ز دیده نگشاید آب

خندان خندان گفت که نتوان دانست

باشد که بجوی رفته باز آید آب

وقتست که پر زچین شود طرّۀ آب

از نعرۀ تندر برود زهرۀ آب

از قطرۀ آب آتش گل بدمد

وز آتش لاله در چکد قطرۀ آب

کام همه ناله و خروشست امشب

نه صبر پدیدست و نه هوشست امشب

دوشم خوش بود ساعتی پنداری

کفارت خوش دلی دو شست امشب

هستم ز وصال دوست دلشاد امشب

وز غصۀ هجر گشته آزاد امشب

با یار نشسته و بغم می گویم

یا رب که کلید صبح گم باد امشب

ای دل چو رسید روز اومید بشب

هیچت ناید زوصل آن شیرین لب

زان پیش که تیره گرددت دیده ز اشک

باری دگری بروشنایی بطلب

شاها همه کار تو زهم طرفه ترست

در عقد ظفر نثار تیغ تو سرت

پیوند گرفت با جگر گوشة خصم

آن قطرة آبی که ز صلب کمرست

بر لاله ز عارض تو هر دم ز نخست

پیش زنخت برگ سمن هم ز نخت

تا خوشی ز نخی تو زنخی خوش می زن

کین خوبی تو چو کار عالم زنخست

آزرده چو شد ز زخم نشتر دستت

از کردۀ غمزه برد کیفر دستت

گر چشمۀ خون گشت روان بر دستت

نشگفت چو باشد دلم اندر دستت

گر خسته دل مرا بر آری حاجت

پیروز شوی بر آنچه داری حاجت

در محنت بنده یار ایّام مشو

کورا با من نیست بیاری حاجت