هر جان که بود برتر از آن باشی تو

بخریده امت به جان گران باشی تو

هر جای مرا به جای جان باشی تو

ای دوست به جان نه رایگان باشی تو

نورست ای ماه حسن سرمایه تو

پیرایه تو پست کند پایه تو

ابرست غبار بر تو پیرایه تو

پیرایه چه بندد به تو بر دایه تو

ای نای تو را نقل و می روشن کو

با تو طرب طبع و نشاط تن کو

گر تو نایی لحن خوشت با من کو

چون نای تو را دریچه و روزن کو

ای شاه بترس از آنکه پرسند از تو

جایی که تو دانی که نترسند از تو

خرسند نه ای به پادشاهی ز خدای

پس چون باشم به بند خرسند از تو

سلطان ملک اقبال عنان داد به تو

درهای نشاط شاه بگشاد به تو

گشته ست زمانه نیک دلشاد به تو

تا حشر زمانه همچنین باد به تو

صالح پس ازین طرب نباید بی تو

شاید که ز دل طرب نزاید بی تو

جان در تن من بیش نپاید بی تو

خود جان پس ازین کار نیاد بی تو

ای شمع شدم به عشق پروانه تو

خوانند مرا به شهر دیوانه تو

امروز منم ز خویش و بیگانه تو

تن تافته چون رشته یکدانه تو

ای نای ندیده ام دلی شاد از تو

نایی تو ولیکن نرهد باد از تو

جز ناله مرا چو نای نگشاد از تو

ای نای مرا چو نای فریاد از تو

مادر که مرا بزاد زاد از پی تو

هم ایزد که جان داد داد از پی تو

گر نیستم ای نگار شاد از پی تو

خون شمع دلم تافته باد از پی تو

هرگز نرسد به لطف در مهر چو تو

بت را نبود حلاوت چهر چو تو

در حسن نزائید مه و مهر چو تو

ای مهر ندیده اند بد مهر چو تو

خوردم همه زهر عشق تو شکر کو

دیدم بتر هوای تو بهتر کو

گر شاخ هوای تو نرفتم بر کو

در تاریکی سکندرم گوهر کو

روی و بر من تا بشدم از بر تو

زردست و کبودست به جان و سر تو

زیرا که در آرزوی روی و بر تو

این پیرهن تو گشت و آن معجر تو

از کوفتن پای تو و گشتن تو

لعبی است هر اندام تو را بر تن تو

ماهی تو از جیب تو تا دامن تو

چون چرخ همی گردد پیرامن تو

با من به میان رسول باید با تو

خورشید نخواهم که برآید با تو

آیی بر من سایه نیاید با تو

شاید همه خلق و من نشاید با تو

ای ملک به دولت تو دارا گشته

وز عدل تو دهر پیر برنا گشته

شمشیر تو قهرمان اعدا گشته

در جمله تو را ملک مهیا گشته

آنی که ز فالها همه فال تو به

هر سال تو در عمر ز هر سال تو به

زان مال که داشتم مرا مال تو به

از مال مرا قبول و اقبال تو به

از هر جنسم چو شاه بگشادی راه

از بخت مرا فزون شدی رتبت و جاه

هر بار چو زر آمدم از دولت شاه

این بار چو گوهر آیم انشائالله

چندان داری ز حسن و خوبی مایه

کز حور بهشت برتری صد پایه

پیرایه چرا بنددت ای مه دایه

نورست مه دو هفته را پیرایه

هر چند که بر کوهم در شب ز اندوه

گریان باشم تا به گه بانگ خروه

همقامت تو چو سرو بینم بر کوه

هرگز نشوم ز دیدن کوه ستوه

آمد بر من به چشمکان خواب زده

سر تا به قدم به عنبر ناب زده

همچون دل من دو زلف را تاب زده

رخ چون گل نو شکفته بر آب زده