هر لحظه مها پیش خودم می‌خوانی

احوال همی پرسی و خود می‌دانی

تو سرو روانی و سخن پیش تو باد

می‌گویم و سر به خیره می‌جنبانی

هم‌دست همه دست زنانم کردی

دو گوش کشان همچو کمانم کردی

خائیده بهر دهان چو نانم کردی

فی‌الجمله چنان شد که چنانم کردی

هم دل به دلستانت رساند روزی

هم جان سوی جانانت رساند روزی

از دست مده دامن دَردی که تراست

کان دَرد به درمانت رساند روزی

همسایگی مست فزاید مستی

چون مست شوی باز رهی از هستی

در رستهٔ مردان چو نشستی رستی

بر باده زنی ز آب و آتش دستی

یاد تو کنم میان یادم باشی

لب بگشایم در این گشادم باشی

گر شاد شوم ضمیر شادم باشی

حیله طلبم تو اوستادم باشی

یک بوسه ز تو خواستم و شش دادی

شاگرد که بودی که چنین استادی

خوبی و کرم را چو نکو بنیادی

ای دنیا را ز تو هزار آزادی

یکدم غم جان دار غم نان تا کی

وز پرورش این تن نادان تا کی

اندر ره طبل اشکم و نای و گلو

این رنج ز نخ به ضرب دندان تا کی

یک شفتالو از آن لب عنابی

پر کرد جهان ز بوی سیب و آبی

هم پردهٔ شب درید و هم پردهٔ روز

از عشق رخ خویش زهی بی‌آبی

مرغی که بر آن کوه، نشست و برخاست

بنگر که در آن کوه چه افزود و چه کاست؟

چشمم به دگر کس نگرد من چه کنم؟

از خود گله کن که روشناییش توی

ای نسخهٔ نامهٔ الهی که توی

وی آینه جمال شاهی که توی

بیرون ز تو نیست هرچه در عالم هست

در خود بطلب هر آنچ خواهی که توی

آن منعم قدس کز جهان مستغنی‌ست

جان همه اوست او ز جان مستغنی‌ست

هرچیز که وهم تو برآن گشت محیط

او قبلهٔ آنست و از آن مستغنی‌ست

تا ظن نبری که ره روان نیز نیند

کامل صفتان بی نشان نیز نیند

زین گونه که تو محرم اسرار نه‌ای

می‌پنداری که دیگران نیز نیند

صد سال بقای آن بت مه‌وش باد

تیر غم او را دل من ترکش باد

بر خاک درش بمرد خوش خوش دل من

یا رب که دعا کرد؟ که خاکش خوش باد

تا درنزنی به هر چه داری آتش

هرگز نشود حقیقت وقت تو خوش

کشتی وجود مرد دانا عجب است

افتاده به چاه مرد بینا عجب است

کشتی که به دریا بود آن نیست عجب

در یک کشتی هزار دریا عجب است

مه دوش به بالین تو آمد به سرای

گفتم که ز غیرتش بکوبم سر و پای

مه کیست که او با تو نشیند یک جای

شبگرد جهان دیدهٔ انگشت نمای

«گنجینهٔ اسرار الهی ماییم

بحر درر نامتناهی ماییم

بنشسته به تخت پادشاهی ماییم

بگرفته ز ماه تا به ماهی ماییم»

صیدم بشد و درید دام این بتر است

می، درد شد و شکست جام این بتراست

دل سوخته گشت و کار خام این بتراست

دین ضایع و دنیا نه تمام، این بتراست

مرغی که خبر ندارد از آب زلال

منقار در آب شور دارد همه سال