معشوقه لطیف و چست و بازاری به

عاشق همه با ناله و با زاری به

گفتا که دلت ببرده‌ام باز ببر

گفتم که تو برده‌ای تو باز آری به

ای دست تو دست من به دستان بسته

با زلف تو عهد بت‌پرستان بسته

وای نرگس مست تو به هنگام صبوح

هشیاران را به جای مستان بسته

اندر دل من ای بت عیار بچه

مرغ غم تو نهاده بسیار بچه

این پیچش و شورش دل از زلف تو زاد

از مار چه زاید به جز از مار بچه

ای روی تو ماه را شکست آورده

و ای قد تو سرو را به پست آورده

دانم به سر کار تو در خواهد شد

این جان به خون دل به دست آورده

می خورد به پاییز درخت از ژاله

شد مست و شکوفه می‌کند یک ساله

از بهر شکوفه کردنش بین که چمن

بنهاد هزار طشت لعل از لاله

ای شمع رخت را دل من پروانه

وی لطف ترا بهیچ کس پروا، نه

مستوفی عشقت به قلم خواهد داد

از خط لبت به عارضت پروانه

دلدار به من گفت که می بر کف نه

داد دل خود ز آب انگور بده

گفتم که به ناز  نقل یا شفتالو

سیب زنخش گفت که شفتالو به

تو مونس غم شبان تاریک نه‌ای

یا چون تن من چو موی باریک نه‌ای

عاشق نه‌ای و به عشق نزدیک نه‌ای

تو قیمت عاشقان چه دانی که نه‌ای

زلف و رخ خود به هم برابر کردی

امروز خرابات منور کردی

شاد آمدی ای خسرو خوبان جهان

ای آنکه شرف بر خور خاور کردی

ای رشته چو قصد لعل کانی کردی

با مرکب بار هم‌عنانی کردی

در سوزن او عمر تو کوتاه چراست

نه غسل به آب زندگانی کردی؟

خندان بدو رخ گل بدیع آوردی

واندر مه دی فصل ربیع آوردی

چون دانستی که دل به گل می‌‌ندهم

رفتی و بنفشه را شفیع آوردی

هر گه که تو نعل اسب یکران بندی

داغی دگرم بر دل حیران بندی

قربان شومت پیش چو بر …

وز کیش بر آیم چو تو قربان بندی

مر موی تو را چه بود بی آزاری

برخاستن از سر چو تو دلداری

من بنده اگر موی شوم در غم تو

هرگز ز سر تو برنخیزم باری

چون اسب به میدان طرب می‌تازی

از طبع لطیف سحرها می‌سازی

فرزین و شه و پیاده فیل و رخ و اسب

خوب و سره و طرفه و خوش می‌بازی

مضراب ز زلف و نی ز قامت سازی

در شهر تو را رسد کبوتربازی

دل‌ها چو کبوترند در سینه تپان

تا تو نیِ وصل در کدام اندازی

گر زانکه چو خاک ره ستم‌کش باشی

چون باد همیشه در کشاکش باشی

زنهار ز دست ناکسان آب حیات

بر لب مچکان گرچه در آتش باشی

در سنگ اگر شوی چو نار ای ساقی

هم آب اجل کند گذار ای ساقی

خاک است جهان صوت برآر ای مطرب

باد است نفس باده بیار ای ساقی

گر من به مثل هزار جان داشتمی

در پیش تو جمله بر میان داشتمی

گفتی دل هجر هیچ داری گفتم

گر داشتمی دل دل آن داشتمی

از دیده اگر نه خون روان داشتمی

رازت ز دل خسته نهان داشتمی

ور زانکه نبودی دم سرد و رخ زرد

رازت نه ز دل نهان ز جان داشتمی

ای تُنگ شکر چون دهن تنگت نی

رخسارهٔ گل چون رخ گلرنگت نی

از تیر مژه این دل صد پارهٔ من

میدوز و ز پاره دوختن ننگت نی