دی خوش پسری بدیدم اندر روزن

گر لاف زنی ز خوبرویان رو زن

او بر دل من رحم نکرد و زن کرد

خود داد منش، همی ستاند زو زن

بر هر دو طرف مزن تو بر یک سوزن

و آن زلف شکسته را ز رخ یک سو زن

گر آتش عشق تو وزد یک سوزن

یک سو همه مرد سوزد و یک سو زن

دوش از غم هجرت ای بت عهدشکن

چون دوست همی گریست بر من دشمن

از بس که من از عشق تو می‌نالیدم

تا روز همی سوخت دل شمع به من

ای یاد تو تسبیح زبان و لب من

اندیشهٔ تو مونس روز و شب من

ای دوست مکن ستم که کاری بکند

دودِ دل و آهِ سحر و یا ربِ من

کو آن همه زینهار و عهدت با من

در بستن عهد آن همه جهدت با من

ناکرده جنایتی بگو از چه سبب

شد زهر سخن‌های چو شهدت با من

از مهر خود و کین تو در تابم من

در چشم تو گوئی به میان آبم من

یا من گنهی کردم و در خشمی تو

یا تو دگری داری و در خوابم من

در دام غم تو بسته‌ای هست چو من

وز جور تو دل شکسته‌ای هست چو من

برخاستگان عشق تو بسیارند

در عهد وفا نشسته‌ای هست چو من

ای بی‌خبر از غایت دلداری من

فارغ ز دل ستمکش و زاری من

خه خه ز شب کوته و شب خفتن تو

وه وه ز شب دراز و بیداری من

گر خون تو ای بوده پسندیدهٔ من

شد ریخته از اختر شوریدهٔ من

خون من مستمند شیدا به قصاص

تا دیدن تو بریخت از دیدهٔ من

افتاده ز محنت من آوازه برون

ای خانه مهر تو ز دروازه برون

ز اندازه برون است ز جور تو غمم

فریاد ازین غم ز اندازه برون

ما را سر ناز دلبران نیست کنون

آن رفت و گذشت و دل بر آن نیست کنون

آن حسن و طراوت که دل و دلبر داشت

دل نیست بر آن و دلبر آن نیست کنون

ای زلف تو حلقه حلقه و چین بر چین

طغرای خط تو برزده چین بر چین

حور از بر تو گریخت پرچین بر چین

زیور همه بر تو ریخت پرچین بر چین

عشق است که شیر نر زبون آید از او

بحری است که طرفه‌ها برون آید از او

گه دوستیی کند که روح افزاید

گه دشمنیی که بوی خون آید از او

آب ارچه نمی‌رود به جویم با تو

جز در ره مردمی نپویم با تو

گفتی که چه کرده‌ام نگوئی با من

آن چیست نکرده‌ای چه گویم با تو

ابریست که خون دیده بارد غم تو

زهریست که تریاک ندارد غم تو

در هر نفسی هزار محنت زده را

بی دل کند و ز جان بر آرد غم تو

ابریست که قطره نم فشاند غم تو

در بوالعجبی هم به تو ماند غم تو

هر چند بر آتشم نشاند غم تو

غمناک شوم گرم نماند غم تو

دل در ازل آمد آشیان غم تو

جان تا به ابد بود مکان غم تو

من جان و دل خویش از آن دارم دوست

کین داغ تو دارد آن نشان غم تو

مؤذن پسری تازه‌تر از لالهٔ مرو

رنگ رخش آب برده از خون تذرو

آوازهٔ قامت خوشش چون برخاست

در حال بباغ در نماز آمد سرو

چون نیست پدید در غمم بیرون شو

ای دیده تو خون گری و ای دل خون شو

ای دل تو نوآموز نه‌ای در غم عشق

حاجت نبود مرا که گویم چون شو

ای روی تو از تازه گل بربر به

وز چین و خطا و خلـَّخ و بربر به

صد بندهٔ بربری تو را بنده شود

بر بر برِ بنده نه که بر بر بر به