ای زلف درازت اصل گمراهی ازو

در معرض فتنه مرغ تا ماهی ازو

بر خسته دلم که هست آگاهی از او

چندین چه کنی جور چه می خواهی از او

شاها،ملکان ملک سپارند به تو

وز بیم تو خان و مان گذارند به تو

تو کعبه اقبال جهانی لابد

شاهان زمانه روی آرند به تو

ای ورد ملایکه دعای سر تو

سر نیست زمانه را به جای سر تو

با دشمن تو نیام شمشیر تو گفت

سر دل من باد قضای سر تو

ای دوست نبودیم و نیم خوش بی تو

شد... خود بلاکش بی تو

ایام به خیره خیره بر من بگماشت

چشمی و دلی پر آب و آتش بی تو

گر عارضه ای روی نمودت ای شاه،

خوش باش کزو نیافت نقصان به تو راه!

زین پس بودت فزونی حشمت و جاه

زیرا که پس از محاق بفزاید ماه

در ثورگه ست خانه طالع شاه

نشگفت اگر سیاه شد چهره ماه

این ست نشان آن که در خانه او

هر کس که زند طعنه بود روی سیاه

ای باغ وجود را عمارت کرده

رُمحَت سر بدسگال بار آورده

تو میوه ز فتح چین که بدخواهانت

از بار بریختند برناخورده

ای زلف توام در تب و تاب افکنده

بر بخت بدم چشم تو خواب افکنده

در دوستی تو کوری دشمن را

چون خال توام سپر بر آب افکنده

ای چشم من از سیم برت سیمابی

وی اشک من از پسته تو عنابی

در نرگس چشم تو عجب می مانم

کو تازه چگونه است بدین بی خوابی؟

ای دوست مرا به کام دشمن کردی

دشمن نکند آنچه تو با من کردی

تو سوخته خرمن دگر کس بودی

مانند خودم سوخته خرمن کردی

ای شمع تو صوفی صفتی پنداری

کاین شش صفت از اهل تصوف داری

شب خیزی و نور چهره و زردی روی

سوز دل و آب دیده و بیداری

ای غنچه گل سرشکفتن داری

وی نرگس مست میل خفتن داری

وی سوسن تر دراز کردی تو زبان

اندیشه راز عشق گفتن داری

نه زهره که از غمت بنالم به کسی

یا از تو شکایتی شکالم به کسی

جان رشوه دیده می دهد [اما] اشک

پیدا نکند صورت حالم به کسی

ای نوبت تو گذشته از چرخ بسی

بی نوبت تو مباد عالم نفسی

آوازه نوبتت به هرکس برساد

لیکن مرساد نوبت از تو به کسی

در ده می لعل لاله گون صافی

بگشای ز حلق شیشه خون صافی

کامروز برون ز جام می نیست مرا

یک دوست که دارد اندرون صافی

شخصی دارم دلی خراب اندر وی

جانی دارم هزار تاب اندر وی

در آرزوی روی تو دارم شب و روز

چشمی و هزار چشمه آب اندر وی

ای از تو بلند نام شاهنشاهی

بگرفته ز ماه دولتت تا ماهی

با عزم تو کاسمان به گردش نرسد

جز فتح و ظفر کرارسد همراهی؟

رویش نگر ار صورت جان می خواهی

وصلش طلب ار ملک جهان می خواهی

خط وی و اشک من ببین دور مشو

گر سبزه و گر آب روان می خواهی

رخساره نازنینت ای سرو سهی

هم نام سعادت است و هم روز بهی

پهلو که کند ازو چو زلف تو بهی؟

کورا نه چو خال تو بود روسیهی؟

ای خواجه سخن زیر و زبر می‌گویی

امروز بسی ز دی بتر می‌گویی

گفتی که به علم مرده را زنده کند

عیسی نکند آنچ تو خر می‌گویی