یک قوم، امیدوار از روز نخست

قومی شده ناامید از همت سست

ای عشق، سپرده‌اند خلقی به تو دل

تا کوزه که را برآید از آب، درست

مجنون تو رسوای جهان دگرست

افشاگر این راز، زبان دگرست

ژولیدگی مو نبرد عیب خرد

دیوانه عشق را نشان دگر است

دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست

محروم ز تحصیل مرادم، پیوست

گل بسته به رشته و فکنده‌ست به راه

تا دست برم که گیرمش، رفته ز دست

دانم ندهد به گفتگو وصلش دست

این غصه، لبم را ز سخن‌گفتن بست

تا حسن طلب بسته لبم را قدسی

چون نقطه نمی‌توان به حرفم پیوست

خاموشی اهل حال از کردارست

بودن در کار و وا نگفتن کارست

واعظ که مدام سرخوش از گفتارست

دخلش کم و خرج معرفت بسیار است

ای آن که ز هر تعلفت انکارست

انکار تو از نهایت پندارست

چون سرو به حال خویش پرداز و ببین

آزادگی‌ات را چه گره در کار است

آن را که ز عالم به تجرد کارست

ترک دو جهان برش مگو دشوارست

بر من باشد ترک تعلق مشکل

زیرا که تعلقم همین با یار است

هرچند کمال آدمی بسیارست

فیض از دگری خواستنش در کار است

بی شمع و چراغ، خانه روشنگر

تاریک بود، چه شد که روشنکارست

طبع شررانگیز به شر مجبورست

بدطینت اگر بدی کند معذورست

کی نفس بد از شکستگی نیک شود؟

شمشیر شکسته چون شود، ساطور است

آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست

ترک دو جهان، برش مگو دشوار است

بر اهل صلاح، تهمت دامن تر

چسباندن خاک خشک بر دیوارست

هرچند که نفس درخور شمشیرست

از تنگی عقل، طبع او را زیرست

افتاد چو خلق را به قحطی سر و کار

قدر سگ آسیا فزون از شیر است

[...]

ایام ز آرزو اگر دست تو بست

زین نکته در لباس، مقصودی هست

بندد سر آستین کودک، مادر

تا در سرما نیاورد بیرون دست

هرچند کمر به جستجو باید بست

آسان نتوان قرب حق آورد به دست

مقراض ز ترک دو جهان می‌باید

کز خویش توان برید و با او پیوست

از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست

از توست اگر بید و اگر امیدست

در خانه اگر هزار روزن باشد

آخر همه را چشم به یک خورشید است

شیدایی عشق در جهان بسیارست

عشق است که یک انار و صد بیمار است

آمیخته قهر و لطف با هم اما

یک جنگ و هزار آشتی در کارست

ای مرکز فیض ازل از روز نخست

قطبی چو تو، آسمان به صد قرن نجست

ما را ز دعا مکن فراموش که هست

ایمان اجابت به دعای تو درست

از درد نیافت ضعف بر چشمم دست

وین پرده تار، گریه بر دیده نبست

از آمدن پیک خیالت به دلم

برخاست ز دل غبار و بر دیده نشست

این پرده به روی دیده‌ام درد نبست

وین خار به چشمم مژه تر نشکست

بی روی تو از بس که غبارآلودست

تیر نگهم به دیده در خاک نشست

آن را که سری به عشق عالم‌سوزست

بختش مسعود و طالعش فیروز است

اکنون که شب از موی سفیدم روزست

معلومم شد که عشق پیرآموزست

ای آن که ز پندار دلت بیزارست

هرچند دوای این مرض بسیارست

رو دل ز هوای نفس پرداز نخست

پرهیز، علاج اول بیمار است