ای رحمت و جودِ بینهایت از تو

در هر جزوی هزار آیت از تو

گر جملهٔ آفاق، ضلالت گیرد

ممکن نبود به جز هدایت از تو

ای شمّهٔ لطف تو بهشت افروزی

دوزخ ز تف آتش قهرت سوزی

گرنامهٔ دردِ تو فرو باید خواند

پنجاه هزار ساله دارم روزی

هم بر کف ودود، مُلْک بتوانی راند

هم با همه، هم بی همه، بتوانی ماند

گر مُهر نهادم ازخموشی بر لب

تو نامهٔ سر به مُهر بتوانی خواند

ای آن که کمال خرده دانان دانی

خاصیتِ پیران و جوانان دانی

گردر وصفت زبانم از کار بشد

دانم که زبان بی زبانان دانی

ای آن که به حکم، ملک میرانی تو

وز دل، خطِ نانوشته، میخوانی تو

گر باتو نگویم که چگویم در دل

نا گفته وناشنیده میدانی تو

جان حمد تو از میانِ جان میگوید

مستغرق تو هر دو جهان میگوید

گر شکرِ تو این زبان نمیداند گفت

یک یک مویم به صد زبان میگوید

گر دست دهد غم تو یک دم، آن به

آن دم چو بود به ز دو عالم، آن به

چون نیست ستایش ترا هیچ زبان

هم با تو گذاشتم ترا، هم آن به

هم در بر خود خواندگان داری تو

هم از درِ خود راندگان داری تو

هم خوانده و هم رانده فرو ماندهاند

ای بس که فرو ماندگان داری تو

ای گم شده دیوانه وعاقل، در تو

سر رشتهٔ ذرّه ذرّه حاصل،‌در تو

تادر دل من صبح وصال تو دمید

گم شد دو جهان دردلم ودل در تو

هم عقل ز کُنْه تو نشان میجوید

هم فهم ترا گرد جهان میجوید

ای راحت جان ودل! عجب ماندهام

تو در دل ودل ترا به جان میجوید

چون نیست کسی در دو جهان دمسازت

کس نتواند شناخت هرگز رازت

در حاضریت ز خویش غایب شدهام

ای حاضر غایب! ز که جویم بازت

چون حاضر غایبی فغان بر چه نهم

چون از تو نشان نیست نشان بر چه نهم

آخر چو تو با منی و من با تو به هم،

این درد فراق جاودان بر چه نهم

ای خلق دو کون ذکر گویندهٔ تو

ای جملهٔ کاینات پویندهٔ تو

هرچند به کوشش نتوان در تو رسید

تو با همهای و همه جویندهٔ تو

ای آن که چنانکه مصلحت میدانی

کارکِهْ و مِهْ به مصلحت میرانی

رزّاق و نگاهدار هر حیوانی

سازندهٔ کار خلق سرگردانی

چون ذُلِّ من از من است و چون عزّ از تو

عزْ چون طلبد این دل عاجز از تو

چون هر چه که داری تو سرش پیدا نیست

قانع نشوم به هیچ هرگز از تو

گه تحفه به نالهٔ سحرگاه دهی

گه تشریفم برای یک آه دهی

زان میخواهم بیخودی خویش که تو

بیخود کنی آنگاه بخود راه دهی

در ملک دو کون پادشاهی میکن

جان و دل ما وقف الهی میکن

چون مینتوان گفت که تو زان منی

من زان توام تو هرچه خواهی میکن

ای در دلِ من نشسته جانی یا نه

از پیدایی چنین نهانی یا نه

آن چیز که هرگز بنخواهم دانست

با بنده بگو که تا تو آنی یا نه

ملکِ غم تو هر دو جهان بیش ارزد

دردِ تو شفاء جاودان بیش ارزد

من خاکِ دَرِ توام، که خاکِ درِ تو

یک ذره به صد هزار جان بیش ارزد

جانا دایم میان جان بودی تو

بر خلق نه پیدا نه نهان بودی تو

دو کون بسوختیم و خاکستر آن

دادیم به باد ودرمیان بودی تو