تخت دل من مسخر شاه منست

شاهی به کمال شاه دلخواه منست

او سید من باشد و من بندهٔ او

این سید و بنده نعمت الله منست

این هشت حرف نام آن شاه منست

آن شاه که او مظهر الله منست

مجموع دویست و سی و یک بشمارش

تا دریابی که نام دلخواه منست

این هفت فلک سیاره از آه منست

عرش و ملک و ستاره همراه منست

این من نه منم جمله از او می گویم

این گفتهٔ من تمام ز الله منست

میخانه تمام وقف یاران منست

هر رند که هست جان جانان منست

درد دل بیقرار درمان من است

وین دُردی درد دائما آن منست

درد تو ندیم دل شیدای منست

ورد تو نهان و آشکارای منست

کفر سر زلف تو که جانم به فداش

کفرش خوانند نور ایمان منست

این عین که عین جملهٔ اعیانست

عینی است که آن حقیقت انسانست

در آینهٔ دیده ما بتوان دید

اما چه کنم ز دیده ها پنهانست

باران عنایتش به ما بارانست

باران چون نباردش به ما بار آن است

گوئی که منم یار تو ای سید من

آری آری وظیفهٔ یار آن است

دل همچو کبوتر است و شاهد باز است

تا ظن نبری که شیخ شاهد باز است

بر شاهد اگر ز روی معنی نگری

بر تو در حق ز روی شاهد باز است

مخموری و میکده نجوئی حیف است

با ما سخن از ذوق نگوئی حیف است

میخانهٔ عاشقان سبیل است به ما

تو در طلب جام و سبوئی حیف است

او بر دل تو همه دری بگشاده است

در گوشهٔ دل گنج خوشی بنهاده است

در بندگیش ز عالم آزاد شدیم

مقبول غلامی که چنین آزاد است

یاری که دلش ز حال ما باخبر است

او را با ما همیشه حالی دگر است

ماتشنه لبیم بر لب بحر محیط

وین طرفه لب بحر ز ما تشنه تر است

مردود بود کسی که مردود وی است

مقتول بود کسی که مردود وی است

بی جود وجود او وجودی نبود

هر بود که هست بودی از بود وی است

رب الارباب رب این مربوب است

وز حضرت احباب همه محبوب است

در صورت و معنیش نظر کن به تمام

تا دریابی که طالب و مطلوبست

آئینهٔ حضرت الهی دل تو است

گنجینه و گنج پادشاهی دل تو است

دل بحر محیط است و در او دُر یتیم

در صدفی چنین که خواهی دل توست

گنجینه و گنج پادشاهی دل تو است

وان مظهر الطاف الهی دل تو است

مجموعهٔ مجموع کمالات وجود

از دل بطلب که هر چه خواهی دل تو است

واصل به خودم عین وصالم اینست

بر حال خودم همیشه حالم این است

در آینهٔ ذات مثالی دارم

تمثال مثال بی مثالم این است

در دیدهٔ ما هر دو جهان آینه است

جانان چو نماینده و جان آینه است

عینیست که باطنا نماینده بود

هر چند که ظاهرا نهان آینه است

نقشی به خیال بسته کاین علم منست

وان لذت او در این زبان و دهن است

عقل ار چه بسی رفت در این راه ولی

یوسف نشناخت عارف پیر من است

در گلشن ما ناله بلبل چه خوشست

نوشیدن مل به موسم گل چه خوشست

گوئی چه خوشست طاعت از بهر خدا

می نوش ببین که خوردن مل چه خوشست

ذات و صفت و فعل همه آن وی است

بود همهٔ خلق به فرمان وی است

جمعیت عالم و پریشانی او

در مرتبهٔ جمع و پریشان وی است