تا در دل من گل هوای تو شکفت

خشنود شدم از تو بپیدا و نهفت

ای خوی خوش تو با خداوندی جفت

شکر تو خدای خویش را دانم گفت

چون بر همه کس نمی شود راز نهفت

من گوهر راز خود نمی دانم سفت

تنهایت همی جویم ، ای مایۀ جفت

هم با تو مگر راز تو بتوانم گفت

تا از برم آن یار پسندیده برفت

خونم ز دو چشم و خوابم از دیده برفت

ای دیده ، بریز خون دل ، کان دیده

بگذاشت مرا در غم و نادیده برفت

ای گشته پراکنده سپاه و حشمت

گرینده ندیمان و غریوان خدمت

بر کوس و سپاه تو ز تیمار غمت

خون می بارد ز دیده شیر علمت

ای تو تبتی مشک و حسودت زرغنج

با بور تو رخش پور دستان خرمنج

بادا رخ حاسدت ترنجیده و زرد

سر بر طبقی نهاده پیشت چو ترنج

گر شاه سه شش خواست سه یک زخم افتاد

زنهار مگو که کعبتین داد نداد

کان نقش که کرد رای شاهنشه یاد

در خدمت شاه روی بر خاک نهاد

مر جاه ترا بلندی جوزا باد

درگاه ترا سیاست دریا بود

رای تو ز روشنی فلک سیما باد

خورشید سعادت تو بر بالا باد

در عشق تو چشمم از جهان دوخته باد

وز مهر تو جان چو مهر افروخته باد

در آتش سودای تو دل همچو سپند

در پیش تو بهر چشم بد سوخته باد

یزدان خرد و کمال راه تو نهاد

اجرام سپهر نیک خواه تو نهاد

گردون ز جمال پایگاه تو نهاد

عالم عرض جوهر جاه تو نهاد

گم بوده زتو جنت و کوثر یابد

شاخ خرد از فکرت تو بر یابد

طبع از نکت تو گنج گوهر یابد

جان از سخن تو جان دیگر یابد

نی مهر تو در هیچ نگین می گنجد

نی مهر تو در جان حزین میگنجد

جولانت خواهم اگر چه ، ای مرد حکیم

در قالب گفتار همین می گنجد

مادح ز عطای تو توانگر گردد

فکرت ز سخای تو مدبر گردد

خاطر بهوای تو منور گردد

معنی بثنای تو مشهر گردد

هر روز بتم با دگری پیوندد

با وی گوید حدیث و با وی خندد

گر من نفسی شادزیم نپسندد

مردم دل خویش بر چنین کس بندد ؟

فردا علم عشق برون خواهم زد

لاف از تو و خودنگر که چون خواهم زد ؟

گر خصم هزارند و زبونند مرا

بر دیدۀ خصمان زبون خواهم زد

ای مه ، بکف ابر زبون خواهی شد

وی برگ سمن ، بنفشه گون خواهی شد

ای رایت نیکویی ، نگون خواهی شد

در چنشم مست آنکه تو چون خواهی شد

بیهوده بر آزار من ، ای سرو بلند

تیغت شستی بخون و خوردی سوگند

گر من بهلاک خویش گشتم خرسند

باری تو ز خویشتن چنین بد مپسند

هر گه که بخندد آن نگار دلبند

از نقطۀ یاقوت فرو ریزد قند

خورشید ز رشک گوید ، ای سرو بلند

چون خندیدی باز دگر بار بخند

پیچیدن افعی بکمندت ماند

آتش بسنان دیو بندت ماند

اندیشه برفتن سمندت ماند

خورشید بهمت بلندت ماند

نوروز شکفته از لقای تو برند

فردوس خجسته از رضای تو برند

بنیاد درستی از وفای تو برند

ارکان تمامی از بقای تو برند

عشق تو مرا از دل و از جان برکند

سودای توام ز خان و ازمان برکند

در کام دلم ز عشق هر ذوق که بود

هجران توام از بن دندان برکند