چیزی که به گل داده خدا زیبائیست

وان نیز که داده سرور ار عنائیست

اما به تو آن چه داده از پا تا سر

اسباب یگانگی و بی‌همتائیست

ای گشته وثاق کمترین مولایت

پرنور ز نعلین فلک فرسایت

پا اندازی به رنگ رخسارهٔ تو

آورده ز خجلت که کشد در پایت

خسرومنشی که دور خواندش فرهاد

در واقعه دیدم که به من اسبی داد

این واقعه را معبران می‌گویند

تعبیر مراد است مرادست مراد

فرهاد ز کوه کندن بی‌بنیاد

آوازهٔ شهرتش در افاق افتاد

این نادرهٔ فرهاد اگر کوه نکند

صد کوه طلا به منعم و مفلس داد

خورشید سپهر سر بلندی بهزاد

کز مادر دهر از همه عالم زیر سرت

گفتند که بر بستر ضعف است ملول

بهر شعفش به دلف بشین باد آن ضاد

آزار تو دور از تن زیبای تو باد

بهبود تو خاطر اعدای تو باد

تا درد ز پای تو شود بر چیده

هر سر که بود فتاده در پای تو باد

بی‌تحفه نبرد اگرچه زین خسته نهاد

پیغام رسان رقعه به ان بحر و داد

چشمی به سواد رقعه بنده نکرد

کاهی به بهای تحفهٔ بنده نداد

در عهد تو کامرانی خواهم کرد

از عمر گروستانی خواهم کرد

دست چو ز تحفه کوتهست از پی عذر

در پای تو جان فشانی خواهم کرد

یاری که به نیش غم دلی ریش نکرد

بر من ستم از طاقت من بیش نکرد

هرچند که انتظار بسیارم داد

آخر نه وفا به وعده خویش نکرد

خواهمچو جزا طرح عقاب اندازد

جرم دو جهان به جرم من ضم سازد

تا عفو که چشم کائناتست بر آن

چشم از همه پوشیده به من پردازد

این آب که شعلهٔ‌وش ز جا می‌خیزد

وز میل به ذیل باد می‌آویزد

ماناست به اشگ محتشم کز تف دل

می‌جوشد و از درون برون می‌ریزد

آن دست که نخل قد آدم ریزد

نخلی به نزاکت قدت کم ریزد

گر نازکیت به سر و آزاد دهند

چون باد صبا بجنبد از هم ریزد

گاه از همه وجه طامعم می‌دانند

گاه از همه باب حاتمم می‌دانند

می‌آمی‌زند راستی را به دروغ

آنها که زبان به این و آن می‌رانند

ای بی تو چو هم دم به من خسته نموده

آیینه که بینم این تن غم فرسود

آمد به نظر خیالی اما آن نیز

چون نیک نمود جز خیال تو نبود

آن خسرو فرهاد لقب کز ره جود

هر ساتل به من تفقدی می‌فرمود

بی‌لطفیش امسال اگر وزن کنم

هم سنگ به کوه بیستون خواهد بود

عفوی که ز اندازه بدر خواهد بود

ظرفش ز جهان وسیع‌تر خواهد بود

در ساحت صحرای گناهی که مراست

جا یافته بیش جاوه گر خواهد بود

این بنده که ملک نظم پیوستش بود

تسخیر جهان مرتبهٔ پستش بود

در دست نداشت غیر اشعار نفیس

در پای تو ریخت آنچه در دستش بود

آن ابر عطا که حاتمش کرده سجود

پیوسته چو بسته بر رخ مادر جود

ناچار ما چار شدیم از کرمش

راضی و ازو نیامد آن هم به وجود

چون داد قضا صیقل مرآت وجود

در شرم تو اغراق به نوعی فرمود

کاندر عقبت چشمی اگر باشد باز

عکست شود اندر رخ از آیننه نمود

چادر شب بستر خود ای طرفه‌نگار

گر شب بسر افکنی و گردی سیار

از شمع و چراغ پر شود روی زمین

وز شعشعهٔ پر ز مه سپهر سیار