فرسوده ز نعمت شده دندان به دهانت

لیک ازگله یک روز نیاسود، زبانت

فرصت، که به دست تو متاع سره ای بود

تیریست که جستهست ز آغوش کمانت

در باغ هوس، نخل تمنّا چه نشانی؟

[...]

مولود عزیز، قرّهٔ العین کمال

افزود کمال، ماه فروردین را

از سال ولادتش، دهد نام، خبر

بشماری اگر، میرضیاء الدّین را

علامهٔ دهر، والد والا شان

چون کرد سفر به جنّت جاویدان

در واقعهٔ رحلت او، کلک حزین

تاریخ نوشت جای او باغ جنان

نور دل و دیده، مجلس آرای زمان

ملا عبدالله فاضل عالیشان

در ماه مبارک، سفری شد ز جهان

تاریخ وفات اوست ماه رمضان

شد صید خم زلف رسایی دل ما

افتاد به دام اژدهایی دل ما

از بوی کباب می توان دانستن

کز عشق در آتش است جایی دل ما

ای چشم و چراغ دل غم دیدهٔ ما

در راه تو خاک شد دل و دیدهٔ ما

هجران تو بود، گفتمت تا دانی

تاراجگر بساط برچیدهٔ ما

لعلت به فسون نبرد از دل تب و تاب

گر شکّر لطف داد و گر زهر عتاب

القصه که در عشق جگرسوز چو شمع

از آه در آتشیم و از اشک در آب

کردی دلم از حسن گلوسوز کباب

نه پرتو لطف دیده نه برق عتاب

خواهیم به عشق، نیم بسمل شده ماند

کز گرمی خون ماست، شمشیر تو آب

در دیدهٔ هر که شق کند پردهٔ خواب

سرتاسر آفاق بود موج سراب

ساقی، قدحی در ده از آن بادهٔ ناب

سرّ دو جهان بشنو ازین مست خراب

ای مطرب عاشقان نوای تو کجاست؟

ای ساقی جان آب بقای توکجاست؟

گیرم دل ما از نظر افتادهٔ توست

گیرایی مژگان رسای تو کجاست؟

سرمایه دهر، خاک بیزی ست،که هست

در مزرع حسرت اشک ریزی ست، که هست

آگاهی و دریافت، گران است که نیست

ارزانِ زمانه بی تمیزی ست، که هست

در کار زمانه هر که بیکارتر است

از عاقبت کار خبردارتر است

از باده ی غفلت از غم دهر ، حزین

هشیارتر است هرکه سرشارتر است

هر چند که ما رهرو و دنیا راه است

در راه نشستن خطر آگاه است

زین شرم نشسته ام که پیرایهٔ تن

گر برخیزم به قامتم کوتاه است

اوضاع زمانه لایق دیدن نیست

وضعی خوشتر ز چشم پوشیدن نیست

دانی ز چه پا کشیده ام در دامان؟

دنیا تنگ است، جای جنبیدن نیست

نوبت ز کیان به ماکیان افتاده ست

بازیّ شگرفی به میان افتاده ست

شاید که سپهر سفله رقصد ز نشاط

شمشیر زدن به دف زنان افتاده ست

در محفل آسمان سُها و خور هست

در بحر جهان هم صدف و هم در هست

تا خود چه بود قسمت روزی طلبان

هم مائدهٔ عیسی و هم آخور هست

خویی مه و مهر را به دلداری نیست

آبی در جوی ابر آذاری نیست

شد کشور عدل و جود و انصاف خراب

دیّار درین دیار پنداری نیست

دانم که به جز خدای قهّاری نیست

بر خاطرم از ظلم کسی باری نیست

ماهیت مخلوق نباشد غالب

مغلوبِ خدا شدن مرا عاری نیست

آن را که نصیب از خرد ادراک است

در معرکهٔ جهاد خود چالاک است

هر چندکه زنده پاک و مرده ست پلید

این نفس پلید چون بمیرد پاک است

خورشید، علم به کوهساران زد و رفت

دلدار، در امیدواران زد و رفت

بلبل، دستان نوبهاران زد و رفت

گل، خنده به وضع روزگاران زد و رفت