بنده بر درگهت بماند مقیم

پای بند علاقه سه پسر

دو ترا بنده زاده اند و یکی

زاده مرتضی و پیغمبر

این دو از بهر یک خدا بپذیر

[...]

اعداد حروف نام آن دلبر چست

چون بخش کنی سیصد و شصت است درست

حرف سومش ز یک چهارم حرف است

و ثانی حرف شش یکی حرف نخست

مرغی که به کوه جای گیرد یا دشت

نامش به حساب جمله آمد ده و هشت

هر چار حروف نامش ار قلب کنی

هر چند که هجده است حالی ده گشت

ای چرخ هزار دیده دون دوتا

از دیده بیخواب منت نیست حیا

صبح دومت بگوی کز بهر خدا

گرجان منی یا نفسم زود برآ

دیدمش چو سرو سهی آن سبز قبا

بر دست گرفته باشه صید ربا

با باشه چو باد صید جویان بگذشت

او مرغ دلم ربود و آن مرغ هوا

ای باد چو بگذری به موصل ما را

یاد آر و سلام کن رضی بابا را

گوئی تو جهودم ار فراموش کنم

یاد تو مسلمان و بت ترسا را

گر طعنه همی زنی من شیدا را

در آینه بنگر آن رخ زیبا را

تا شیفته و سغبه تر از من گردی

وانگه نکنی بیش ملامت ما را

با آنکه به روی خوب پشتی ما را

نرمی همگان را و درشتی ما را

هر دم گوئی به دم ترا زنده کنم

من دم نخرم برو که کشتی ما را

یاری که بدوست سربلندی ما را

وز دوری اوست مستمندی ما را

می گفت چو در دل خرابم بنشست

کآخر به خراب درفکندی ما را

گیرم که اثر نماند یارب ها را

درمان نکنی به پرسشی تب ها را

روزی دو به وعده خوشم زنده بدار

کز بهر تو زنده داشتم شبها را

ای سرو که در چمن بر آورد ترا؟

وی غنچه که از پرده برون کرد ترا؟

با من چو گل و سرو نئی تازه و راست

ای سرو گلندام که پرود ترا؟

آن مادر شوم فرج چون زاد ترا

از گنجه به شیراز فرستاد ترا

آن دایه خونخواره سگسان به غذا

شیر سگ به خون خوک می داد ترا

ای صبر چه تخمی که بکارند ترا

جز روز چنین یاد نیارند ترا

امروز که نوبت غم آمد مگریز

کز بهر چنین روز گذارند ترا

آن شد که به زر عوام جویند ترا

خاصان دل و جان و دیده گویند ترا

اکنون که به جوی خوبی ات آب نماند

گر نان گردی سگان نبویند ترا

گر نادید دلم قد خرامان ترا

چون عاشق شد میان پنهان ترا

وان نیشکر از میان جان چون دربست

نادیده کمر میان چون جان ترا

آن روز که من بدیدم ای شاه ترا

نه مهر بدیده بود و نه ماه ترا

از غبن و دریغ برکنم دیده خویش

اکنون که بدید دیده بدخواه ترا

خرم به تو داشتم دل بی غم را

هجر تو حزین کرد دل خرم را

من تلخی عالم به تو خوش می کردم

با تلخی هجرت چکنم عالم را

چون عود بنالیدم و بنواخت مرا

با آنکه بدم سوختنی ساخت مرا

یک رگ ز دلم به گوشمالش بگسست

ناله ز کنار خود بینداخت مرا

در کوی تو کآستانش تخت است مرا

ناآمدن از کندی بخت است مرا

این سستی عهدت که مرا سخت افکند

از بهر تو سست عهد سخت است مرا

با عشق تو چون خوش سروکار است مرا

با وصل و فراقت چه شمار است مرا

گرچه ز کنار من کناری جستی

عشق تو به نقد در کنار است مرا