خم در خروش و جوش ز خمیازهٔ من است

این دور را قدح نه به اندازهٔ من است

مضمون بکر غیر خموشی نیافتم

بستن لب از سخن، سخن تازهٔ من است

رنگ پریده ام پر و بالم [شکستنی] است

[...]

تا روی تو دیدیم یقین شد ما را

بر قدرت ذات خالق ارض [و] سما

از روی تو می توان به معنی پی برد

«سیماهم فی وجوهمم» گفت خدا

پاک از همه ساز جای استغنا را

بنواز بلندنای استغنا را

خواهی که به دام کس نگردی پابند

در دام آور همای استغنا را

آتش گشتم در جگر انداخت مرا

چون باد شدم در به در انداخت مرا

گر خاک شدم، چرخ لگدکوبم کرد

گر آب شدم از نظر انداخت مرا

عید آمد و رفت روزه از یاد، مرا

کردند بتان به غمزه دلشاد مرا

امروز به بندگی قبولم کردند

دل شد ز غم قیامت آزاد مرا

عالم دریا حباب آن دریا ما

موجش طوفان کناره اش ناپیدا

ما می دانیم تا چها می گذرد

ای بی خبران هر نفس از ما بر ما

استاد زمانه عارف ذات و صفات

محمود [به نزد] همه چون آب حیات

بی روی تو روی خوشدلی نتوان دید

دور از تو ز غم چگونه یابیم نجات؟

او با تو همیشه و تو بی او عجب است

او صاحب خلق است و تو بدخو عجب است

هر سو نگری جمال او نیست عجب

اما دل تو رفته به هر سو عجب است

تارک الف و دال که باشد خوب است

بی پا و سر و مال که باشد خوب است

دیوانه و ابدال که باشد خوب است

درویش به هر حال که باشد خوب است

در راه وفا سبک خرامی خوب است

در منزل دور، تیزگامی خوب است

گویید به این سمند دوران گویید

با مردم نیک بدلگامی خوب است؟

آن ذات که عالم به طفیلش برپاست

عالم جوی و وجود آن کس دریاست

همت نگر و جاه و مراتب را باش

جز امت عاصی ز خدا هیچ نخواست

دوری ز خیالات هوا تجرید است

دل چون ز همه یگانه شد تفرید است

هر دم که به یاد تو روم نوروز است

هر گاه که قربان تو گردم عید است

امروز که سنگ و سیم و زر در کار است

شام و صبح و شب و سحر در کار است

با جاهل پرستیز، ظالم باید

چون چوب بود سخت تبر در کار است

منصور که در دار جهان مغفور است

خاک ره او تاج سر فغفور است

در دار خرابات جهان مشهور است

یک بغداد است و دار یک منصور است

تا درد و غم عشق تو درمان گیر است

بی دردی تو هنوز دامان گیر است

یک موی درون دیده، یک خربار است

عیسی است که سوزنی گریبان گیر است

گنجینهٔ ما سینهٔ [افگار] بس است

زرپاشی آن ماه شرربار بس است

از هر دو جهان متاع برچیدهٔ ما

چشمی نگران و دل بیدار بس است

در سینه ز عشق، داغ بسیار بس است

اغیار شوند گو جهان، یار بس است

دل را بجز از وصال چیزی مدهید

چون آینه روزیش ز دیدار بس است

ایام بهار است نه می در جام است

نی سوخته ای هم نفس این خام است

کوتاهی طالع است یا بوده چنین

یا سختی اوقات در این ایام است

خوش حالت آن مرد که خیرانجام است

سهل است نکونام اگر بدنام است

یک یک رفتند گرم شد تا صحبت

این عالم بی وفا مگر حمام است

معشوق، خدا جاذبه اش رهبر ماست

شاهد، دل آگه است و چشم تر ماست

هر دم به خیال دوست پرواز کنم

بالله که شوق [و] ذوق بال [و] پر ماست