باده می نوش و جام را می بین

خلق را مظهر خدا می بین

نعمت الله را نکو بشناس

دیده بگشا و هر دو را می بین

گر تو عارف شوی شوی بخشی

این چنین عارفی به از بخشی

هر چه گیری از او به او گیری

هر چه بخشی از او به او بخشی

از غیر به بر به حضرت او پیوند

بشنو بشنو ز نعمت‌اللّه این پند

اسم و ذات و صفت اگر دانی

گفتهٔ ما به ذوق می ‌خوانی

در دو عالم یکی است عبداللّه

باطناً آفتاب و ظاهر ماه

در سمرقند مانده ای تا چند

خوش روان شو چو عارفان تا چند

دیدهٔ ما چو نور او بیند

هر چه بیند همه نکو بیند

سلب و ایجاب در نمی ‌گنجد

شیخ و محراب در نمی گنجد

ظاهر و باطن ار کنی کامل

هر دو میراث باشدت حاصل

عین هر دو یکی بود دریاب

موج و دریا نگر ولی در آب

قطره و بحر و موج و جوهر چار

به حقیقت یکی بود ناچار

قطره‌ای بود باز بحری شد

خانه‌ ای بود باز شهری شد

گر بیابی از آن لبش حلوا

مشکلاتت همه شود حل وا

گر تو را عزم هست تا دربند

رو به شروان نه و میان دربند

گرچه از چشم خلق شد پنهان

آشکار است نزد درویشان

هر چه باشند ما همان باشیم

هر چه پاشند ما همان پاشیم

هر چه داریم ما از او داریم

لاجرم چیزها نکو داریم

هر که او رو ز غیر او بر تافت

پرتو نور او بر او برتافت

هر که بر نور رفت و باز آمد

شک ندارم که او پشیمان است

هر که دریافت آن از انسان است

لاجرم این فقیر از آن ‌سان است