زین دودمان ندیدیم خونگرمی شراری

باید در آتش افکند چون لاله دودمان را

از بس که آشیان بود بر عندلیب ما تنگ

بر روی یکدگر چید چون برگ گل، فغان را!

از اسم بی مسما، خیزد همیشه خواری

پا می نهند بر سر، دایم گل زمین را

از باده پس نیامد، رنگ پریده ما

برگشتگی ندارد، صید رمیده ما

دیشب به ما درآویخت، امشب ز ما عنان تافت

گویی ندیده ما را، آن شوخ دیده ما

کندیم دل ز شمشاد، از بهر آن سهی قد

[...]

هر چند قطره کردیم، در جستجوی دریا

چون آب کم نبردیم راهی به سوی دریا

آن قطره ام که از سیل، پس ماند در بیابان

بر خاک ره شدم خشک، از آرزوی دریا

غرق وصال، از ذوق، یک جا نگیرد آرام

[...]

همچون سبوی خالی، پر سازم از هوایش

در بزم او چو از دل بیرون کنم هوس را

تا کی نهان بماند سرمستی ام،کزین می

نکهت کند خبردار، صدکوچه ره عسس را

آن عندلیب مستم، کز سرزمین خواهش

[...]

آن مرغ بینواییم، کز آشیانه ما

صد کوچه باغ راه است، تا آب و دانه ما

ما شعله ایم، لیکن پیش کسان ز تمکین

ساکن چو آتش می، باشد زبانه ما

با آنکه هر فسانه، خواب آورد به دیده

[...]

تا جان فدا نمایم، بر زخمه های مطرب

سر می نهم چو غیچک، در پیش پای مطرب

دف را چو گرم سازد، آرم ز سوز گریه

بر روی دست مژگان، آتش برای مطرب

گل از مقام صوتش، می تافت گوش رغبت

[...]

ما را گرفته بی او، غم در میانه امشب

می نالد از غم ما، چنگ و چغانه امشب

پرواز شوق دارم، تا در تنم شراب است

مرغابی حبابم، بال و پرم ز آب است

عاشق ز بوی جانان، دارد همیشه مستی

بی نشئه نیست بلبل، در شیشه تا گلاب است

بر گوش زد نسیمم، صوتی که نیشکر داشت

آواز پای آن گل، شیرینی دگر داشت

دیشب که آن سهی قد، آرایش چمن بود

گل را ز شرم رویش، بلبل به زیر پر داشت

نتوان شمردن از خود، فرزند ناخلف را

[...]

گفتی که نعش ما را، کس پیش و پس نباشد

روزی که ما نباشیم، گو هیچ کس نباشد

ما خانه زاد دامیم، باید ز بعد مردن

تابوت ما اسیران، غیر از قفس نباشد

از یمن شانه کم شد، آشوب چین زلفت

[...]

امشب ز نغمه سنجان، دمساز ما کسی نیست

با ما مگر دمی چند، مرغ سحر برآرد

صد جامه پوشد از شرم، سرو خجسته قامت

جایی که آن سهی قد، از پیرهن برآید

میدان شناس داغم، مردآزمای شورش

از عهده دل من، کی سوختن برآید؟

نیش وطن دلم را نوش است در غریبی

[...]

اشکم نمی کشد پای، از راه کوچه گردی

طفلی که خودسر افتاد، چون دربدر نباشد؟

پرواز نیستی را، در کار نیست بالی

سیماب در پریدن، محتاج پر نباشد

سختی کش جهان را، راحت رسد ز عقبی

[...]

با رنگ نوبهاری، چون در خزان برآیی

بوی تو لاله و گل، از خار و خس برآرد

ندارد آه ما جولانگهی از آسمان بهتر

ز ناچاری سرآتش به خاکستر فرود آید

از جای خود نخیزد، بهر تواضع خضر

آن کس که در ره او، چون نقش پا نشیند

خواهد قراردادن، حق را به مرکز خود

روزی که همچو مژگان، بر چشم ما نشیند

دور طرب نگردد، هرگز به کام نرگس

نام تو گر نباشد بر دور جام نرگس

گردد چو غنچه بیدار، از باد نوبهاری

پیش از سلام گلها، گوید سلام نرگس

کو صبر کز صبوری، تاب جفا بیارم؟

بی صبرم آفریدند، صبر از کجا بیارم؟

تا کی دلم بماند در پیش خوبرویان؟

عضوی ست رفته از جا، باید به جا بیارم

آن وحشی ام که هرگز، آرام را ندیدم

با دانه برنخوردم تا دام را ندیدم

دل گفت آن پریوش، استاده بر لب بام

رفتم به کوچه گردی، آن بام را ندیدم

در راه کعبه وصل، کز هر طرف صفا بود

[...]

تا تیر در کمان بود، رنگ نشان ندیدم

چون شد نشانه پیدا، تیر و کمان ندیدم

صد ره نظاره کردم بر هر درخت این باغ

یک مرغ شادمانی، در آشیان ندیدم

گل چین ز جبهه می ریخت، غنچه گره ز ابرو

[...]