ز افسانه کی به شب، مژهٔ ما به هم رسد؟

از حرف و صوت، کی لب دریا به هم رسد؟

رنگت به خون لاله، قدح در خمار زد

بوی تو، راه قافله نوبهار زد

خورشید را نگشته میسر درین بساط

نقشی که از رخ تو، دل داغدار زد

نخل مرا شکوفهٔ صبح امید شد

تا چشم انتظار به راهش سپید شد

ساقی مباد عیدی ما کوتهی شود

پیمانهٔ هلال پر از می، تهی شود

خود در عزای خویش نشیند به زندگی

بیمار عشق را، چو امید بهی شود

پایان ناز او چو به بیگانگی کشید

کار دل شکسته به دیوانگی کشید

بار غمی که می شکند کوه را کمر

قربان دل شوم که به مردانگی کشید

آزاده، از حیات خود آزار می‌کشد

باری‌ست این، که دوش سبکبار می‌کشد

بر خصم تندخوست دلم، کورهٔ گداز

زین خون گرم، نیشتر آزار می‌کشد

تنها نه کفر زلف تو زد راه تقویم

[...]

جز آتش بهار هوا را که بشکند؟

جز می، طلسم توبهٔ ما را کِه بشکند؟

دست و دل شکسته ام از کار برده ای

بر عارض تو، زلف دو تا را که بشکند؟

آن کیست تا ز کار کسی عقده واکند؟

تقدیر نی به ناخن مشکل گشا کند

بر چشم مهر و مه ننهد پای، غیرتم

گردون گر استخوان مرا، توتیا کند

تقلید من فزونی یاران نمی شود

هرگز غبار، ابر بهاران نمی شود

لفظ مطیع و معنی بیگانهٔ من است

صیدی که رام شیر شکاران نمی شود

کی ترک مکر و حیله به احباب می کند؟

در شیر صبح، چرخ دنی، آب می کند

آن مشکبو غزال ز چشمم گذار کرد

چشم مرا چو نافهٔ مشک تتار کرد

صحرانورد وحشتم، آن خط و خال کرد

داغ مرا سیاهی چشم غزال کرد

این عشق تازه دیده به اشکم دچار کرد

خار خزان رسیدهٔ مژگان، بهار کرد

از روی لاله رنگ تو خون جوش می زند

بوی تو راه قافلهٔ هوش می زند

چون کاکلت، مدام نباشد سیاه مست

در صبح عارضت، می سرجوش می زند

با سفلگان شراکت روزی، زیان بود

سگ دشمن گدایی یک پاره نان بود

در بزم وصل، طاقت عاشق حریف نیست

ربط من و تو، صحبت ماه و کتان بود

مکتوب من به کوی تو، طومار ناله ای ست

[...]

دمهای زنده را، از اجل کی زیان بود؟

گیرم چو خود کناره، سخن در میان بود

کو آن زبان که صرف سپاس زبان کنم؟

مفتاح گنج خانهٔ معنی، زبان بود

امشب که از نظر مه من درگذاره بود

از داغ پیکرم، فلک پر ستاره بود

جرم محبّت اینهمه رنجش نداشته ست

از چشم ما مبین، که گناه نظاره بود

ترسم که بر لبی، سخن آن میان رود

مضمون بسته ایست، چرا رایگان رود؟

سیمین عذار اوست، ز خط خوش عیارتر

آیینه در نقاط بود بی غبارتر؟!

با آنکه نیست از تو بتی دلنوازتر

از روز حشر، شد شب هجرم درازتر

دل شکوه از کدام جفای تو سر کند؟

هر شیوهٔ تو از دگری جانگدازتر