حسن از حجاب، غصه و تشویش می خورد

شهباز چشم بسته دل خویش می خورد

با جسم کس به عالم بالا نمی رسد

دجال خرسوار به عیسی نمی رسد

دل از سفید گشتن مو ناامید شد

عالم سیه به چشمم ازین پی سفید شد

حسن تو زیردست خط مشکبار شد

این مور رفته رفته سلیمان شکار شد

غلیان ز دودمان وجود آشکار شد

عالم پر از ستاره دنباله دار شد

از اختیار دم دل گمراه می زند

این قلب، زر به نام شهنشاه می زند

اشکم همیشه خون به دل آستین کند

هر طفل را که روی دهی این چنین کند

خوبان اگر چه زبده اولاد آدمند

چون خط برآورند پریزاد عالمند

روشندلان که قبله خود روی او کنند

در هر نظر دو عید ز ابروی او کنند

در حفظ آن کسی که ز می بی خبر شود

هر برگ تاک، دست دعای دگر شود

بیداد آسمان چه خیال است کم شود

زور کمان حلقه محال است کم شود

از باده چون عقیق تو سیراب می شود

گوهر در آب خود چو شکر آب می شود

از خود گسسته، بار به دنیا نمی شود

مریم گران ز حمل مسیحا نمی شود

از بانگ نی دلی که جراحت نمی شود

بیدار از نسیم قیامت نمی شود

از تاج باج خواه فریدون حذر کنید

از کاسه گدایی وارون حذر کنید

سامان دهر را همه اسباب غم شمار

هر چیز کز تو فوت شود مغتنم شمار

در دیده ها اگر چه بود راه هند دور

نزدیکتر بود ز در خانه صدور!

مطرب مکن ز صافی آواز انتعاش

چون زلف بی شکن بود آواز بی خراش

از توست آنچه می دهی آن را به دیگران

از دیگری است هر چه گره می زنی بر آن

ای غنچه لب رعایت اهل نیاز کن

گر دل نمی دهی به سخن، گوش باز کن