گرد همه دستگاه خود برگشتم

پایم به سفال پاره‌ای در نامد

عشق آن خوشتر که با ملامت باشد

آن زهد بود که با سلامت باشد

این کوی ملامت است و میدان هلاک

وین راه مقامران بازنده پاک

مردی باید قلندری دامن چاک

تا بر گذرد عیاروار و چالاک

ای کرده غمت غارت هوش دل ما

درد تو زده خانه فروش دل ما

سری که مقدسان از آن محرومند

عشق تو فرو گفت بگوش دل ما

سر بر در دل بپرده داری بنشست

تا هر چ نه یاد اوست در نگذارد

زحمت غوغا بشهر بیش نبینی

چون علم پادشاه بشره در آید

ای کرده غمت غارت هوش دل ما

درد تو زده خانه فروش دل ما

سری که مقدسان از آن محرومند

عشق تو فرو گفت بگوش دل ما

زلف تو نه‌ایم تا بکمتر بادی

دور از رویت شویم دور از رویت

در عشق تو از ملامتم ننگی نیست

با بیخبران درین سخن جنگی نیست

این شربت عاشقی همه مردان راست

نامردان را درین قدح رنگی نیست

بر خود در حرص و شهوت اردربندی

حالی به مقام فلکی پیوندی

ور رفرف عشق بارگیر تو شود

بربنده ره مقام خود نپسندی