سخن پرداز این شیرین فسانه

چنین آرد فسانه در میانه

که پیش از وصل یوسف بود روزی

زلیخا را عجب دردی و سوزی

ز دل صبر و ز تن آرام رفته

[...]

خوش آن بیدل که دولتیار گردد

به گرد خاطر دلدار گردد

برون آید تمام از خواهش خویش

دهد در خواهش او کاهش خویش

چو خواهد جان روانی بر لب آرد

[...]

چو بندد بیدلی دل در نگاری

نگیرد کار او هرگز قراری

اگر نبود به کف نقد وصالش

به نسیه عشق بازد با خیالش

ولی خونش بود از دل چکیده

[...]

زلیخا را چو دایه آنچنان دید

ز دیده اشکریزان حال پرسید

که ای چشمم به دیدار تو روشن

دلم از عکس رخسار تو گلشن

دلت پر رنج و جانت پر ملال است

[...]

زلیخا با غم با این درازی

چو دید از دایه رحم چاره سازی

بگفت ای از تو صد یاریم بوده

به هر کاری هواداریم بوده

مرا یک بار دیگر یاریی کن

[...]

چو دایه با زلیخا این خبر گفت

ز گفت او چو زلف خود برآشفت

به رخسار از مژه خون جگر ریخت

ز بادام سیه عناب تر ریخت

خرامان ساخت سرو راستین را

[...]

چمن پیرای باغ این حکایت

چنین کرد از کهن پیران روایت

که چون یوسف ز لبهای شکر خا

فشاند این تازه شکر بر زلیخا

زلیخا داشت باغی و چه باغی

[...]

شبانگه کز سواد شعر گلریز

فلک شد نوعروس عشوه انگیز

ز پروین گوش را عقد گهر بست

گرفت از مه صقیل آیینه در دست

کنیزان جلوه گر در حله ناز

[...]

چو با آن کشته سودای یوسف

ز حد بگذشت استغنای یوسف

شبی در کنج خلوت دایه را خواند

به صد مهرش به پیش خویش بنشاند

بدو گفت ای توانبخش تن من

[...]

چنین گویند معماران این کاخ

که چون شد بر عمارت دایه گستاخ

به دست آورد استادی هنر کیش

به هر انگشت دستش صد هنر بیش

به رسم هندسی کارآزمایی

[...]

چو شد خانه تمام از سعی استاد

به تزیینش زلیخا دست بگشاد

زمین آراست از فرش حریرش

جمال افزود از زرین سریرش

قنادیل گهر پیوندش آویخت

[...]

سخن پرداز این کاشانه راز

چنین بیرون دهد از پرده آواز

که چون نوبت به هفتم خانه افتاد

زلیخا را ز جان برخاست فریاد

که ای یوسف به چشم من قدم نه

[...]

چنین زد خامه نقش این فسانه

که چون یوسف برون آمد ز خانه

برون خانه پیش آمد عزیزش

گروهی از خواص خانه نیزش

چو در حالش عزیز آشفتگی دید

[...]

چو یوسف را گرفت آن مرد سرهنگ

به محنتگاه زندان کرد آهنگ

به تنگ آمد دل یوسف ازان درد

نهان روی دعا در آسمان کرد

که ای دانا به اسرار نهانی

[...]

نسازد عشق را کنج سلامت

خوشا رسوایی و کوی ملامت

غم عشق از ملامت تازه گردد

وز این غوغا بلند آوازه گردد

ملامت شحنه بازار عشق است

[...]

چو کالا را شود جوینده بسیار

فزون گردد بدان میل خریدار

چو یک عاشق بود مفتون یاری

بود بر عشق عاشق را قراری

زند سر آتش سودایش از دل

[...]

چو از دستان آن ببریده دستان

همه از خودپرستی بت پرستان

دل یوسف نگشت از عصمت خویش

بسی از پیشتر شد عصمتش بیش

همه خفاش آن خورشید گشتند

[...]

درین فیروزه کاخ دیر بنیاد

عجب غافل نهاد است آدمیزاد

نباشد دأب او نعمت شناسی

نداند طبع او جز ناسپاسی

به نعمت گرچه عمری بگذراند

[...]

چو در زندان مغرب یوسف مهر

نهان کرد از زلیخای فلک چهر

زلیخای فلک را چهره شد گم

ز مهر یوسف اندر اشک انجم

زلیخا را غم یوسف چنان کرد

[...]

شب آمد عاشقان را پرده راز

شب آمد بی دلان را غصه پرداز

توان بس کار در شبگیر کردن

که روزش کم توان تدبیر کردن

زلیخا چون غم شب بگذرانید

[...]