ندانم غنچه را بلبل چه گفتست

که بس خونین دل و چهره کشفتست

مگر رازی که او را با صبا بود

یکایک فاش در رویش بگفتست

تو گویی آتش افتادست در خار

[...]

نگار دل سیاهم لاله رنگیست

چو غنچه بسته طبعی، چشم تنگیست

چو بیماریست چشم نا توانش

که بر دوشش ز غمزه نیم لنگیست

نگارا بس کن آخر زین جفاها

[...]

ترا یک ذره خود پروای ما نیست

بنیک و بد دلت را رای ما نیست

چه بد کردم که بر خاک در تو

سگانرا هست جای و جای ما نیست

فراوان عاشقان داری ولیکن

[...]

چه باشد گر ز من یادت نیاید

که از دوری فراموشی فزاید

ز چشمت چشم پرسش هم ندارد

که از بیمار پرسش خود نیاسد

مکن، بر جان من بخشایش کن

[...]

ز لعلت عکس در جام می افتاد

نشاط عالمش اندر پی افتاد

جهانی می پرستی پیشه کردند

چو از رویت فروغی بر می افتاد

جمالت پرده از رخسار برداشت

[...]

رخت تاثیر آهی بر نتابد

غمت هر دستگاهی بر نتابد

چنان نازک رخی داری که از دور

بصد حیلت نگاهی برنتابد

رخت را برگ رویم نیست شاید

[...]

ز رویت دسته گل می توان کرد

ز زلفت شاخ سنبل می توان کرد

ز قدّ چفتۀ من در ره عشق

بر آب دیده ام پل می توان کرد

ز نوک غمزۀ تو بی محابا

[...]

سزد گر غنچه چون من دلخوش آمد

که گل سوی چمن شاد و کش آمد

بمطرب می دهد بلبل سه ضربه

که نقش عشرت از نرگس شش آمد

گل سوری ببستان بوتۀ زر

[...]

غمت جز با دلم خوش در نیاید

سرح جز با تو سرکش در نیاید

گشاده کی بود آن مهرۀ دل؟

که با نقش تو در ششدر نیاید

خط کژ طبع تو هم راست طبعست

[...]

اگر امروز آن بتم همدم نیاید

نصیب جان من جز غم نیاید

نیامد دوش و جانم بر لب آمد

ز بیم آنکه امشب هم نیاید

اگر چه وعده داد و خورد سوگند

[...]

زهی در حسرت آن چشم مخمور

فتاده نرگس سرمست رنجور

سخن در لعل تو عقلست در جان

قدح در دست تو نور علی نور

روانروا در خوشی لعل تو مایه

[...]

زهی مالیده رویت لاله را گوش

بما میزد زهی خطّ و بنا گوش

لب لعل تو هر دم عاشقانرا

پر از گوهر کند چون چشمها گوش

شود شیرین دهان تلخ کوشم

[...]

مکن بر من ستم جانا از ین بیش

بکارت می نیاید به بیندیش

لبت خون می چکاند از دل من

نمک خون آورد پیوسته از ریش

مرا دل خود ز جور چرخ ریشست

[...]

امید راحت از عالم ندارم

اگر شادیست ورغم هم ندارم

اگر افزون شود خرّم نگردم

وگر نقصان کند ماتم ندارم

همه عالم دمست و این عجبتر

[...]

نگارا چند ازین پیمان شکستن

ز پیشانی دل سندان شکستن

کمان ابروان در هم کشیدن

وزو در جان من پیکان شکستن

سر زلف تو ان نا تندرستت

[...]

دلی دارم ز جان دل برگرفته

پس از پیشم پی دلبر گرفته

بترک خوشدلیها گفته وانگه

غمش را تنگ اندر بر گرفته

شده در سایۀ آن زلف دلگیر

[...]

نخستم دل بدام اندر کشیدی

پس انگاهم قلم بر سر کشیدی

بدست عشق رخت صبر من پاک

ز کوی عافیت بر در کشیدی

چو گفتم یک نظر در کار من کن

[...]

خطی بر سوسن از عنبر کشیدی

سر خورشید در چنبر کشیدی

همه خطهای خوبان جهانرا

بخطّ خود قلم بر سر کشیدی

شکستی پشت سنبل را بدین خط

[...]

زهی از روی تو گل شرمساری

بنفشه از سر زلف تو تاری

کشیده خطبت از عنبر هلالی

گرفته لعلت از باده عیاری

ز لشکرگاه خوبی بر نیامد

[...]

زهی دیدار تو فال سعادت

ترا می زبید آیین سیادت

همه اقبال تو توحید و سنّت

همه افعال تو عدل و عبادت

سرای شرع را از تو عمارت

[...]