به گل شبنم و یا خوی بر رخ یار

بود جاری که در جنات انهار

اگر از آن عرق یک قطره فایز

چکد بر تو جوان گردی به یکبار

به قد طوبا، به لب کوثر، به رخ حور

بدین حسن خدایی چشم بد دور

بت فایز ز خوبی بی نیاز است

بود سر تا قدم نور علی نور

شب عید است و هر کس با عزیزش

کند بازی به زلف مشک ریزش

بجز فایز که او یاری ندارد

نشیند با دل خونابه ریزش

همه مه طلعتان در برج محمل

مه من کرده جا در محمل دل

به جانان همسفر باشم، نخواهم

که گردد تا ابد قطع مراحل

به هنگام تبسمهای جانان

شکر ریزد ز مروارید و مرجان

لبانش آب حیوانست فایز

دهم اندر کنارش تشنه لب جان

لبت گاه تکلم شکر افشان

شکر زاییده گویی لعل جانان

شنیدم در صف فایز بود در

که دیده لؤلؤ اندر لعل و مرجان؟

بهای این لب و دندان جانان

دهم ملک یمن، شهر بدخشان

چنین سودا مکن فایز که آخر

یقین دانم که می گردی پشیمان

به هر محفل که آن دلبر نشسته

تو گویی حور با زیور نشسته

میان گلرخان دلدار فایز

چو مه در مجمع اختر نشسته

به عارض طره سنبل فکنده

ز سنبل سایه ای بر گل فکنده

بت فایز ز وضع و طرح رفتار

نوا در قمری و بلبل فکنده

در اول مستم از پیمانه کردی

چو مرغی آشنا با دانه کردی

چو خسرو فایز آمد در جوارت

چو شیرین در برویم وانکردی

نسیم! عنبر شمیمی از کجایی؟

زما چین ختن یا از ختایی

به فایز این چنین جان داد این بو

یقین از گیسوان یار مایی

نه از من سر زد ای دلبر خطایی

نه از تو بود یارا بی وفایی

بت فایز مقدر این چنین شد

چه باید کرد با حکم الهی؟

ز دستم رفتی ای عهد جوانی

مرا شد تیره بی تو زندگانی

خبر داری که پیری کشت فایز

دریغا باز می آمد جوانی

چنان زارم که از فرط نزاری

نه از من ناله می آید نه زاری

به گوش فایز ار آید دهد جان

نوای مرغ زار از مرغزاری

ببر ای ساربان در قتلگاهم

بده مژده حسین کم سپاهم

بگو عباس! بر پا کن علم را

برآور آرزوهای دلم را

مگر ای ساربان این جا چه جایست؟

[...]

خزان آمد بهاران شد به یغما

گلم پژمرد، سرو افتاد از پا

تو دیدی ظهر کاسد گشته بازار

درآ فایز، دکان عصرانه بگشا

مکحل نرگسان منما نگارا

زآب آتش مزن بر جان ما را

جدا بودن ز تو نز بیوفائیست

چه سازد فایز از حکم قضا را؟

ز هر دلبر مجو رسم وفا را

ز هر آهو مجو مشک ختا را

زفایز جو وفا کز بعد مردن

دمد از تربتش مهر گیا را

به یکسو جمع کرده زلف چون شب

برون آورده مه از برج عقرب

به عارض یار فایز خوش فکنده

لف و نشرمشوش با مرتب

سحردانی نسیمش از چه خوشبوست؟

زشبنم ریزه های آن گل روست

خروش بلبلان فایز به گلشن

همه از شوق گلبرگ رخ اوست