سر زلف تو جانا لام و میم است

چو بسم الله الرحمن الرحیم است

به هفتاد و دو ملت برده حسنت

قدم از هجر تو مانند جیم است

نه هر آهوی دشت آهوی چین است

نه هر گاوی که بینی عنبرین است

نه هر یاری وفادار است، فایز

وفا در خطه ارمن زمین است

هر آن کس عاشق‌ست از دور پیداست

لبش خشک و دو چشمش مست و شیداست

بود فایز مثال روزه‌داران

اگر تیرش زنی خونش نه پیداست

اگر در عهد، ابروت منکر ماست

ولی تصدیق تو آن چشم شهلاست

لب و دندان و زلف و خال، فایز

مرا زین چار شاهد قطع دعواست

نه هر رخشنده کوکب آفتاب است

نه هر پیغمبری صاحب کتاب است

نه هر شیرین شود معشوقه، فایز

نه هر آب روان بینی گلاب است

نگارا شربت از لبهات بفرست

گلاب از گوشه چشمات بفرست

برای توتیای چشم فایز

کف دستی ز خاک پات بفرست

اگر دوران دهد بر بادم ای دوست

وگر هجران کند بنیادم ای دوست

مکن باور که فایز چشم و زلفش

رود از خاطر و از یادم ای دوست

رخت تا در نظر می‌آرم ای دوست

خودم را زنده می‌پندارم ای دوست

ولی چون تو برفتی یار فایز

بگو این دل به کی بسپارم ای دوست

اگر دانی که فردا محشری نیست

سوال و پرسش و پیغمبری نیست

بتاز اسب جفا تا می‌توانی

که فایز را سپاه و لشکری نیست

برفت آن یار و از ما مهر برداشت

خیالش هم مرا آسوده نگذاشت

به فایز آنچه کرده آن جفاجو

نه باور کرد دل، نه عقل پنداشت

خداوندا جوانیم به سر رفت

درخت شادکامی بی ثمر رفت

درخت شادکامی عمر فایز

سر شام آمد و بانگ سحر رفت

ندارم راحتی جز رنج و زحمت

به جز خواری و دشواری و محنت

دل فایز به پیری کرده پرواز

به باغ گلرخان چون اشتر مست

کنم مدح خم ابروت یا روت

نهم نام لب یاقوت یا قوت

یقینم هست فایز زنده گردد

رسد بر تخته تابوت تابوت

بیا تا برگ گل نارفته بر باد

گلی چینیم و بنشینیم دلشاد

بت فایز مکن تاخیر چندان

که تعجیل است عمر آدمیزاد

ز آب و آتش و از خاک و از باد

خدا رخسار خوبان را صفا داد

چو چشم ما نظر بگشاد، فایز

غضو ابصارکم را کرد ارشاد

بت زورق‌نشینم در امان باد

خدایش از بلایا حرز جان باد

به دریا باد فایز یارش الیاس

به صحرا خضر با وی هم‌عنان باد

مرا زان روز قصه مشکل افتاد

که کار من رجوعش با دل افتاد

ملامتهای خلق و خیر فایز

همه بی صرفه و بی حاصل افتاد

صبا دوشم ز جانان این خبر داد

که هی هی نخل امیدت ثمر داد

به پای خویش فایز، یارت آمد

خدایت دولت بی دردسر داد

ز من گشتی جدا ای سرو آزاد

نبودم یک زمانی بی تو دلشاد

چه کردم ای مه فایز که هرگز

نه یادم کردی و نه رفتی از یاد

اگر دورم من از تو ای پریزاد

فراموشم نکن زنهار زنهار

همان عهدی که با تو بست فایز

وفادارم اگر هستی وفادار