ازان ز داغ نهان پرده برنمی‌دارم

که دست و دل نشود سرد، لاله‌کاران را

به ما حرارت دوزخ چه می‌تواند کرد؟

اگر ز ما نستانند چشم گریان را

چه حاجت است به خال آن بیاض گردن را؟

ستاره نقطهٔ سهوست صبح روشن را

میان اگر نکنی باز، اختیار از توست

به حق خندهٔ گل کز جبین گره بگشا!

نسیمِ صبحِ فَنا، تیغ بَر کَف، اِستادَه‌ست

نَفَس چگونه بَرآرَد، چراغِ هستیِ ما؟

تو پا به دامن منزل بکش که تا دامن

هزار مرحله دارد شکسته‌پایی ما

به یک کرشمه که در کارِ آسمان کردی

هنوز می‌پَرَد از شوق، چَشمِ کوکب‌ها

دِلَم به پاکیِ دامانِ غنچه می‌لرزد

که بلبلان، همه مَست‌اند و؛ باغ‌بان، تنها

چو فَردِ آیِنه، با کاینات، یِک‌رو باش

که شد سیاه، رُخِ کاغذ، از دورویی‌ها

جُز این‌که داد سَرِ خویش را به باد، حباب

چه طَرْف بَست، نَدانم، زِ پوچ‌گویی‌ها؟

چُنان که: شیر، کُنَد خوابِ طفل را، شیرین

فزود، غفلتِ من، از سفیدمویی‌ها

نمی‌خلد به دلی نالهٔ شکایت من

شکست شیشه من بی‌صداست همچو حباب

بهشت بر مژه تصویر می‌کند مهتاب

پیاله را قدح شیر می‌کند مهتاب

فروغ صحبت روشندلان غنیمت دان

پیاله گیر که شبگیر می‌کند مهتاب

به احتیاط ز دست خضر پیاله بگیر

مباد آب حیاتت دهد به جای شراب !

مجوی در سفر بیخودی مقام از من

که در محیط، کمر باز می‌کند سیلاب

بُوَد زِ وضعِ جهان، های‌هایِ گریه‌ی من

زِ سَنگ‌لاخ، فغان ساز می‌کند، سِیل‌آب

من آن شکسته بنایم درین خراب آباد

که در خرابی من ناز می‌کند سیلاب

همین نه خانهٔ ما در گذار سیلاب است

بنای زندگی خضر نیز بر آب است

اگر چه موی سفیدست صبح آگاهی

به چشم نرم تو بیدرد، پردهٔ خواب است