اگر زنطقه ی موهوم، آمده دهنی

دهان تو است در آن نقطه هم بود سخنی

نمود لعل تو اثبات ذات جوهر فرد

روا است بوسه زدن بر چنین لب و دهنی

ستاره سان همه چشم فلک صفت همه گوش

[...]

منم که شهره به سرگشتگی به هر کویم

فتاده در خم چوگان عشق، چون گویم

هوای گلشن فردوس برده از خاطر

نسیم روح فزا، خاک آن سر کویم

چنان ز خویش تهی گشته ام، ز جانان پر

[...]

شهی که شیوه ی درویش پروری داند

رموز سلطنت و سرّ سروری داند

بقای دولت آن شاه را بشارت باد

که رسم معدلت و دادگستری داند

بماند نام انوشیروان ز عدل به جای

[...]

نسیم روح فزا از دیار دوست رسید

که کشتگان غم هجر را روان بخشید

بهار آمد و بهر نثار مقدم او

فشاند ابر بهاری زدیده مروارید

و عارض و خط دلجوی دوست سبزه و گل

[...]

کجا است زنده دلی کاملی مسیح دمی

که فیض صحبتش از دل برد غبار غمی

خلیل بت شکنی کو که نفس دون شکند

که نیست در حرم دل به غیر او صنمی

ز کید چرخ در آن دور گشت نوبت ما

[...]

دلم که بود زآلایش طبیعت پاک

گرفته گرد کدورت از این نشیمن خاک

مَلول گشتم از این همرهان سست عنان

کجا است راه نوردی مُجرّدی چالاک

اگر از این تن خاکی سفر کنی ای دل

[...]

حدیث موی تو نتوان به عمر گفتن باز

از آن که عمر شود کوته و حدیث دراز

به راه عشق تو انجام کار تا چه شود

برفت در سر این کار هستیم زآغاز

به طاق دلکش آن ابروان محرابی

[...]

پی خرابی دل سیل عشق بنیان کن

رسید و کند زبنیان بنای هستی من

اگر چه کرد خرابم خوشم که می دانم

پی عمارت جان بود این خرابی تن

حجاب چهره ی جانان وجود خاکی تو است

[...]

ز رنگ هستی خود ساده ساز لوح ضمیر

گرت هوا است که گردد زغیب نقش پذیر

به راه پر خطر عشق پا منه که آنجا

گذار بر دم تیغ است و راه بر سر تیر

به زندگانی عشاق، دل مرا سوزد

[...]

مرید عشق نجوید، مراد خاطر خویش

خوش است عارف سالک، به هر چه آید پیش

نکو است آن چه کند دلستان، چه جور و چه مهر

خوش است هرچه زجانان رسد، چه نوش و چه نیش

غلام همت آنم که خاطر مجموع

[...]

تهی زخویشم و سرشار آن چنان از دوست

که گر زپوست برآیم هر آن چه بینی اوست

زمن مپرس بد و نیک وضع عالم را

که هرچه در نظر آید مرا تمام نکوست

نکو است هرچه درآید مرا به پیش نظر

[...]

جماعتی که دل و جان به عشق نسپارند

به حیرتم! چه تمتع ز زندگی دارند

بر آن سرم که برآرم دمی به خاطر جمع

گرم دو زلف پریشان دوست بگذارند

به صاحبان نظر ساقیا مده ساغر

[...]

مدام فتنه از آن چشم مست می‌ریزد

ولی به جان من می‌پرست می‌ریزد

نگار من چو نشنید به بزم و برخیزد

بلا و فتنه ز بالا و پست می‌ریزد

مدام خون جگر، جای اشک از دیده

[...]

گرفت عهد زاشیا، دو روز، رب قدیر

یکی به روز الست و یکی به روز غدیر

گرفت عهد ز ذرات، بر خدایی خویش

نخست روز و دویم روز بر خلاف میر

شه سریر ولایت، علی عمرانی

[...]

نوید مقدم دلدار داد، باز بهار

جهان پیر، جوان شد زوجد دیگر بار

بهار آمد و بهر نثار مقدم آن

به باغ و زاغ زکف کشت، ابر لؤلؤ بار

صبا مسیح نفس گشت و شاخ موسی دست

[...]

زچهره پرده بر افکند، پردار امروز

کمال قدرت حق گشت آشکار امروز

نمود شمس حقیقت طلوع و رنگ مجاز

زدوده گشت زمرآت روزگار امروز

ثبوت وحدت حق را بر غم مدعیان

[...]

دیار دل که پرآشوب بود، ناحیتش

خیال دوست به یک لحظه داد تمشیتش

بس است خاصیت می، همین که دفع ریاست

گرفتم اینکه جز این نیست، هیچ خاصیتش

گذار شیخ فتد گر به بزم، می خواران

[...]

عجب مدار اگر وضع عالم است پریش

که یار کرده پریشان شکنج طُرّه ی خویش

مکن به حلقه ی گیسوی او گذار، ای دل

که هر که یافت در آن پرده راه، گشت پریش

به جد و جهد گشودم گره زطره ی دوست

[...]

دو چیز مایه ی عشرت بود، علی التّحقیق

وصال یار موافق، وصل جام رحیق

وصول جام رحیق است، آیت دولت

وصال یار موافق، سعادت و توفیق

به سالخورده می ناب و خورد سال نکار

[...]

گدای میکده ام خشت زیر سر دارم

زمهر افسر و از کهکشان کمر دارم

زیمن عاطفت پیر می فروش مدام

شراب صافی و ساقی سیمبر دارم

مبین به چشم حقارت به وضع مختصرم

[...]