ایّ محبّ فیک لم احکه ؟

و ایّ لیل فیک لم ابکه؟

ان کان لا یرضیک الادمی

فقد اذنالک فی سفکه‌

ان تغفر اللهم فاغفر جمّا

و ایّ عبد لک لا المّا

ما بنده ایم و عاجز، او حاکم است و قادر

گر می کشد به زورم، ور می کشد به زاری

به درد و صاف تو را کار نیست دم درکش

که هر چه ساقی ما ریخت عین الطاف است

به کینش اندر بینی عنقا و زحمت و رنج

به مهرش اندر یابی عطا ونعمت و مال

حواله کرد بدیوان مهر و کینش مگر

خدای قسمت آجال و نامة آمال

ریزند خون من آخر خوبان بعربده جوئی

نی نیست جای شکایت کاین است رسم نکوئی

ای داده دل بجدائی تا کی قرین جفائی

سوی صفا نگرانی راه وفا نپوئی

خواهم که بخت مساعد یاری کند بدو چیزم

[...]

بر تختگاه تجرد سلطان نامورم من

با سیرت ملکوتی در صورت بشرم من

این عالم بشری را من زادهٔ گل و خاکم

لیکن ز جان و دل پاک از عالم دگرم من

سلطان ملک فنایم منصور دار بقایم

[...]