ز کویش نسیم صبا بوی برد

به بویش دلم پی بدان کوی برد

دل از چنبر زلف او چون جهد؟

که باد سحر جان به یک سوی ‌برد

خیال کنارش بسی داشتند

[...]

شنودم که می‌گفت بشوده به شیخ

که احوال حاجی است در اضطراب

چه من دوش خوابی عجب دیده‌ام

که سیلی در آمد ز کوه زراب

عمارات حاجی و پالانهاش

[...]

وزیرا جهان قحبه بی وفاست

تو را زین چنین قحبه‌ای ننگ نیست

برون زین فراخی دگر را بخواه

خدای جهان را جهان تنگ نیست

ایا شمع جمع و چراغ ملوک

چو پروانه تا چند تابم دهید

شما عین لطفید و دریای جود

چرا وعده چون سرابم دهید

گناهی نکردم خطایی نرفت

[...]

سپهرا من از شادیت غارغم

مرا چون توانی که غمگین کنی

ندارم ز تو هیچ امید و بیم

اگر مهر وزری و گر کین کنی

نه میخم که بندم به پیشت کمر

[...]

بیا چون مقام طرب شد تمام

نوایی بساز از پی این مقام

نوایی که در وی سخن هست و نیست

نوای نی و چنگ مالا کلام

درون دل از جام می بر فروز

[...]

به نام خدایی که با تیره خاک

بر آمیخت این جوهر جان پاک

چو با یکدگر کردشان آشنا

دگر بارشان کرد از هم جدا

که دانست کان آشنائی چه بود؟

[...]

الهی، الهی، خطا کرده‌ایم

تو بر ما مگیر آنچه ما کرده‌ایم

گنه کارم و عذر خواهم توئی

چه حاجت بپرسش؟ گواهم توئی

به گیتی نداریم غیر از تو کس

[...]

رسولی که پا بر عرش سود

ز پایش سر عرش را تاج بود

بلند آفتاب مبارک نظر

که او راست هر دو عالم اثر

رسول کریم و متاع امین

[...]

الا ای جگر گوشه فرزند من،

تو ای قره العین دلبند من

جوانی و فرزانه و هوشیار

اوان جوانی غنیمت شمار

جوانی است سرمایه‌ای بس عزیز

[...]

شنیدم که شاهی به ایران زمین

سزاوار دیهیم و تاج و نگین

زر افشان چو خورشید در گاه بزم

سر افشان چو شمشیر درگاه رزم

ز آب کفش بحر گریان شده

[...]

بهاران که خندان شدی نسترن

چو مینا شدی دشت و مینو چمن

هوا فرش ز نگاری افراختی

سمن برگ و بلبل نوا ساختی

چو طفلان نو، دایه روزگار

[...]

چو بنمودی از برج مه مهر چهر

شدی چرخ را گرم با خاک مهر

شدی زرد رخسار گلگون وی

بدی در رگ کان روان خون وی

اگر ابر ناگه شدی قطره بار

[...]

به وقتی که باد خزان خاستی

رزان را به زیور بیاراستی

هوای مخالف زدی باغ را

شدی زرد و بیمار شاخ از هوا

خزان بر رزان دامن افشاندی

[...]

کجا تاختی خسرو خاروان

عنان بر زمستان گه آسمان

شدی شاخ از باد لرزان چو بید

سر سبز کهسار گشتی سپید

چو برخاستی باد بهمن ز جای

[...]

شبی همچو روز قیامت دراز

پریشان چو موی بتان طراز

هوا نقطه‌ای بود گفتی سیاه

ز تاریکیش چرخ گم کرده راه

همه روشنان فلک گشته جمع

[...]

‌سر نامه بنوشت نام خدای

خدای جهانداور رهنمای

رسانندهٔ عاشقان را به کام

رهانندهٔ بستگان را ز دام

نگارندهٔ گلشن لاجورد

[...]

که آب روان بخش در جویبار

به پرورد سرو سهی در کنار

اگر بر سرش تند بادی گذشت

دل نازک آب آشفته گشت

چو سر بر کشید و فرو برد پای

[...]

همین قصه می‌کرد مرغی به باغ

ز درد جدائیش در سینه داغ

شب تیره تا روز روشن نخفت

غم یار خود با دل ریش گفت

برآمد به گوش ملک زاری‌اش

[...]

از آن پس چو آمد به شاه آگهی

کز آن دانه در صدف شد تهی

چو ابر از دل آتشین آه زد

دو دریا بر آورد و بر ماه زد

چو گل جامه را کرد صد جای چاک

[...]