کسی فارغ از کار دنیا نشست

که زانو به زانوی مینا نشست

تذروی ست از چشمه سار طرب

حبابی که در جوی صهبا نشست

به تعظیم برخاست کهسار غم

[...]

زهی لطف سازنده آب و خاک

به رقص آور سبز طاووس تاک

مقام آفرین خمستان می

ترنم گشای گره زار نی

بلندی ده شیشه لعل کار

[...]

چو مطرب کند ساز و برگ نوا

رسد مرغ را خرمی در هوا

ز باغ رخش کز طرب شد پدید

توان دسته دسته گل ذوق چید...

ز صافی در آواز آن خوش سرود

[...]

که گوید جز آیینه بر روی تو؟

که بالای چشم است ابروی تو!

دهد بوی جمعیت مرغ دل

پریشانی سنبل موی تو

صنوبر قدان را در آرد ز پای

[...]

حکیمی که ساقی و سازنده ساخت

می و نغمه را کرد با هم، نواخت

ز صوت درا، در تن خرمی

مقامات جان شد تن آدمی

نخوردی گر این نغمه بر گوش روح

[...]

سپهری ست مشهد سعادت نشان

خیابان او نایب کهکشان

ز خاک در خسرو هشتمین

نهم آسمان گشته آن سرزمین

نگشتی چنین سدره رفعت مآب

[...]

سخن گرچه دارد بسی می پرست

کسی نیست چون من ازین باده مست

به صهبای معنی چو مایل شدم

خراباتی کوچه دل شدم

دلم جام لفظی گر انگیخته

[...]

سخن چون سپاه بیان را گرفت

به این فوج، تخت زبان را گرفت

مسلم بود خسروی بر سخن

که دربسته، ملک دهان را گرفت

چو بر بادپای نفس شد سوار

[...]

درین عصر کز نطق جز رنج نیست

سخن فهم هست و سخن سنج نیست

چو فیض سخن قسمت من شده

به من دوست از رشک، دشمن شده

خیال سخن بهتر از وصل اوست

[...]

به تکلیف آن هندوی چاپلوس

گزیدم سفر از گلستان طوس

چو فارغ ز طی منازل شدم

به غمخانه هند، داخل شدم

دلم گشت عازم که تا پای تخت

[...]

الهی به اعزاز پیر مغان

که جبریل شد بهر او زندخوان

به تعظیم خلوت نشینان دیر

به قرب صنمهای لاهوت سیر

به بتخانه و حق پرستان او

[...]

سخن را به گهواره کن فکان

به نام شهنشاه واشد زبان

بهین گوهر درج شاهنشهی

مهین اختر برج ظل اللهی

خدیو جهان، شاه عباس نام

[...]

بر اعدا سپاه تو منصور باد

کمین چاکرت به ز فغفور باد

پری گر زند خصم جاهت به سر

ز تندی به فرقش چو ساطور باد

به دست تو سرپنجه رستمی

[...]

مغنی به غفلت مشو پای بست

برآور به قانون طنبوره، دست

به صوت دعا، دمکشی ساز کن

به آهنگ آمین، لبی باز کن