ای مقادیر فضل و افضالت

بیش از اندازۀ بیان رهی

اندرین روزها که گشت هوا

نا خوش و سرد هم بسان رهی

بس که هر دم ز لشکر بهمن

[...]

ای بهمّت بر از فلک جایت

چشم گردون ندیده همتایت

ماه منجوق قبّۀ اعظم

نعل یکران چرخ پیمایت

نقش بند و گره گشای جهان

[...]

دل بر احوال روزگار منه

رنج بر خود باختیار منه

گل مقصود نشکفد زین خار

خویشتن را تو خیره خار منه

دشمن تست نفس امّا ره

[...]

منعما شکرهای انعامت

بزبان قلم نیاید راست

دوش در انتظار وعدۀ تو

یک دم باشد زنیست تا هست

هر کرا لقمه در گلو گیرد

[...]

دوش ناگاه نعره یی بر خاست

که دگر باره جنگ کرانست

مرگ دیدم بمرگ تا زنده

که همی باز گشت نتوانست

با یکی از هنروران که بر او

[...]

از چه می افتد از برای خدای

آخر این قدر می توان دانست

کاثر هر قران که نحسان راست

خاص در جامع سپاهانست

و آنچه از افتران سعدینست

[...]

..... از ارم لطیف ترست

کعبۀ فضل و قبلۀ هنرست

گنبد او کلاه کیوانست

گرچه از روی وضع مختصرست

در ره پایداری ارکانش

[...]

ای زمین تو آسمان زحل

آستان تو قبله گاه امل

سقف مرفوع و خانۀ معمور

با وجود تا ضایع و مهمل

روی آئینه های گردون را

[...]

ای بزرگی که همت تو شکست

بر دل و پشت چرخ دون آورد

قدر از راستی انصافت

سقف افلاک راستون آورد

هرکه آورد رو بخصمی تو

[...]

هیچ صحبت مباد با عامت

که چو خود مختصر کند نامت

صحبت عام در بهشت ، آباد

مرگ بهتر ، که مرگ عامی باد

هرچه آن از مراسم سخن است

روزگارش گذاشتست بمن

زان چه حاصل ، چو روزگار دمی

نگذارد همی مرا بسخن

آنچنان گشته‌ای نهان پس ریش

کز تو جز چشم هیچ چشم ندید

به جز از ریش مرد ریک تو کس

سپر گاو راز پشم ندید

هر کرا قربت تو بیشترست

دانک او از همه درویشترست

وانک او دورترست از برتو

بعنایت ز همه پیشترست

دست چپ گرچه بدل نزدیکست

[...]

بس پراکنده و پریشانم

ره فراکار خود نمی دانیم

هیچ جرمی نکرده محبوسیم

بی اوامی اسیر زندانیم

همجو خفاش روزکور همه

[...]

ای ز وصف مکارمت قاصر

هر فصیحی و مدحت‌آرایی

تویی آنکس که در دیاکرم

چشم عقلت ندید همتایی

خیز تا زار و گریه برگیریم

خوش بگرییم و یه در گیریم

نوحه های جگر خراسش کنیم

چون بپایان رسد ز سرگیریم

سرتابوت خواجه بازکنیم

[...]

ای ز احکام همچو رویین دز

دست وهم از گشادنت عاجز

طرفه معشوق و گونة عاشق

از درون صامت از برون ناطق

گاه چون نرگسی سرافگنده

[...]

تا زبانم بکام جنبانست

در ثنای رئیس لنبانست

چه رئیس؟ آن خسیس پرتلیس

مایهٔ ظلم و سایهٔ ابلیس

از بخیلی نکرد آن بازَن

[...]