هرگناهی که خودکند جبری

همه را از خدای داند و بس

ور ازو خیری اتفاق افتد

برگشاید به شکر نفس نفس

هرکرا حسن اعتقادی هست

عذر منکر نمی کند خاموش

این مسلم بودکه خسرو را

عیب شیرین نمی‌رود درگوش

ای وزیری که صدر قدر ترا

هست نه خرگه بسیط بساط

تو مطاعی و کاینات مطیع

تو محیطیّ و روزگار محاط

قهر تو موجب ملال و محن

[...]

ای برادر گرت خطایی رفت

متمسک مشو به عذر دروغ

کان دروغت بود خطای دگر

که برد بار دیگر از تو فروغ

من همان رند و مست و بیباکم

که ندارم ز هر دو عالم باک

راستی را دو عالم ار اینست

باد بر فرق هر دو عالم خاک

ای ستمگر ستم مکن چندان

که به مظلوم کار گردد تنگ

زان حذرکن که آورد روزی

دامن عدل کردگار به چنگ

هرچه بر من زمانه گیرد تنگ

من ترا تنگتر به بر گیرم

گر به سر آیدم زمان بقا

از لقایت بقا ز سر گیرم

ای که جویی جمال شاهد جان

جان نهانست زیر پردهٔ جسم

این جهان و آنچه در جهان بینی

عدمی خودنماست همچو طلسم

یک معمّاست آنچه خوانی لفظ

[...]

دوستی گفت عیب من با غیر

من خود از عیب خود ابا نکنم

چون وی آهسته عیب من می‌گفت

من همش عیب برملا نکنم

گویدم گر هزار عیب دگر

[...]

گل عزیزست هرکجا روید

خواه در راغ و خواه درگلشن

خار خوارست هرکجا باشد

خواه در باغ و خواه درگلخن

یک جهان تسلیم در یک پیرهن

یک فلک توحید در یک طیلسان

خلق او مستغنی از اوصاف خلق

خنجر خورشیدکی خواهد فسان

پرده‌پوشم به‌روی از اوصاف خویش

[...]

ای دل ار عشق یار می‌طلبی

نیستی جوی و ترک هستی کن

مست شو از شراب عشق الست

ترک هستی و درک مستی کن

صاحبا ای که در مدایح تو

گوی سبقت ربودم از اشباه

دل نمودم به خدمت تو یکی

پشت کردم به حضرت تو دو تاه

تا برآلاییم ز جود به سیم

[...]

داورا ای که خاک پای ترا

شاه انجم به دیدگان رفته

هفته‌ای می‌رودکه شاهد بخت

رخ به جلباب غصه بنهفته

زانکه مداح خود به مثقب فکر

[...]

هر که را نیم جو قناعت هست

از دو عالم ندارد اندیشه

یک شمر آب و یک بیابان مور

یک درم سنگ و یک جهان شیشه

دایماً چون دو دست اهل دعا

هر دو پایش بر آسمان بودی

غالباً جز به گاه وجد و سماع

کف پا بر زمین نمی‌سودی

عاقلا همنشین ساده مشو

که ز گفتار ساده بر نخوری

مرو ای دزد در سرای تهی

که از آن دستِ پُر برون نبری

گر هزار آستین برافشانی

ندهندت زیاده از روزی

آتش حرص را مزن دامن

که خود اندر میانه می‌سوزی

نفس با عقل آشنا نشود

زاع را نفرتست از طوطی

سفله راگر هزارگنج دهی

نشود رام جز که با لوطی

چون زبان راز دل نمی‌داند

چیستش چاره غیر دلتنگی

چون نداند زبان رومی را

از حسد تنگدل شود زنگی