بی بلا نازنین شمرد او را

چون بلا دید در سپرد او را

تا بدانی که وقت پیچا پیچ

هیچکس مر ترا نباشد هیچ

آن بود دل که وقت پیچاپیچ

جز خدای اندرو نیایی هیچ

تخته عشق در نبشتم باز

در نبیس ای نگار تخته ناز

تا بر استاد عاشقی خوانیم

روزکی چند باز ناز و نیاز

لقمه با بیم جان زند آهو

زان ندارد شکنبه و پهلو

چون ندیدی شبی سلیمان را

تو چه دانی ز فان مرغان را

گویی آن قوم خادمان بودند

کآخر از نسلشان یکی بنماند

هر کجا آفتاب طالع شد

ماه در حال مهره برچیند]

بخدای ار کسی تواند بود

بی خدای از خدای بر خوردار

عالمت خفته است و تو خفته

خفته را خفته چون کند بیدار؟

تا ز خود بشنود نه از من و تو

لمن الملک واحد القهار

کی بود ما زما جدا مانده

من و تو رفته وخدا مانده

پس زبانی که راز مطلق گفت

راست جنبید کو اناالحق گفت

یا ایها البرق الذی تلمع

من ای اکناف الحمی تسطع

تا ز خود بشنود نه از من و تو

لمن الملک واحد القهار

[کی بود ما ز ما جدا مانده

من و تو رفته و خدا مانده

صوفیان در دمی دوعید کنند

عنکبوتان مگس قدید کنند

گرت باید کزین قفص برهی

باز ده وام هفت و پنج و چهار

مرغ کانجا پرید پر نهاد

دیو کانجا رسید سر بنهاد

حلقه در گوش چرخ و انجم کن

تا دهندت ببندگی اقرار

آفرینش نثار فرق تو اند

بر مچین چون خسان زراه نثار

ما که از دست روح قوت خوریم

کی نمک سود عنکبوت خوریم

ای هواهای تو خدای انگیز

وی خدایان تو خدای آزار